Nou, mooi niet dus. Weltrusten!
Wat is dat nou weer?
Om 02:15 wakker worden (bodely functions you know) en GVD niet meer in slaap komen.
Het snurkje van mijn liefste -die natuurlijk NIET snurkt doch slechts aanbiddelijk ademhaalt op niveau 110 (nee, geen procent maar decibel)- is het niet. Het bed dan de schuld maar geven? Ik weet het niet.
De buren die met hun vuilnisbak aan het rammelen zijn (ze hebben 4 van die bakken onder het slaapkamerraam geparkeerd want “”zullie zijn millieubewust”) kan niet want die worden uitsluitend in het weekend bespeeld door de buurman die het vlees kwam snijden. De aardstralen dan?
Weet ik veel, ik ben WAKKER!
In Agadir, waar de branding mijn hotelkamer inbulderde had ik daar overigens geen last van. Geslapen als een roos, een blok. Even eruit, gewoon direct terug en doorknorren. Het strijklicht van de boulevard tussen het strand en het hotel was ook geen enkel probleem. Langs crossende trikes en quads, lallende toeristen, jankende kinderen… allemaal geen enkel probleem voor de Marokkaanse collega van Klaas Vaak. Hamertje tik zogezegd. Overigens voor zowel het tukje als de grote rust. Nachten van 20:30u tot 08:30u stevig kofferen want op vakantie moet je natuurlijk wel uitrusten, geen enkel probleem.
Het vreemde is dat dit me veel vaker overkomt. Gewoon, wakker zijn terwijl ik eigenlijk wil slapen, hoor te slapen.
Een aanleiding is er ook niet. Lichamelijk gaat het juist beter, energie genoeg (duracel jonguh). Bovenkamer is ook redelijk senang (voor zover dat bij mij van toepassing kan zijn). Het zal het zuurstofgebrek bij mijn geboorte wel zijn, dat was tenminste mijn moeder zaliger haar go-to-excuus voor al mijn fratsen.
Een andere optie is natuurlijk dat ik gewoon vroeg oud ben (aan m’n rimpelige kop te zien zou dat zomaar kunnen). Dan kom ik met mijn slaapritme/patroon wel in de richting van dr. Google.
Kijk bijvoorbeeld eens naar dit (Belgische) onderzoek. Een pareltje, de verklaring ware het niet dat er toch minimaal 10 jaar tussen mij en de doelgroep zit.
De enige winnaars bij dit nachtelijk spoken zijn mijn hondjes. Nou, de jongste dan, want de oudste blijft net zo lief op z’n toddenhoop liggen. Maar goed, de hondjes, want die gaan nu lekker met mij mee door Almere nachtbraken.
Kom ik toch nog aan het vullen van de bewegingsringen van m’n iWatch toe.
