Het vorige stukje werd me te lang. Vandaar dat ik hier verder ga schrijven over onze tuin en hoe die op de schop ging. De vorige twee episodes (hier en hier) gingen over de aanleidingen en laten door het bijgeplaatste beeldmateriaal duidelijk de staat van ontbinding zien waar een bijeengeraapt zooitje na jaren van zorgvuldig niet-onderhoud in verkeerd. Beschouw die maar als een waarschuwing voor beginnend tuinierders (en bewoners van rijtjeswoningen).
Even zo goed kan je dit stukkie beschouwen als een leidraad over hoe je NIET je tuin moet verbouwen. Voortschrijdend inzicht is een prachtige term om grove fouten in het bedrijfsleven of de ambtenarij mee te bedekken, maar geloof me… in je eigen tuin is het een gotspe.
Nadat ik op werkspot (bedelspot kan je dat beter noemen want van de beloofde 10 “vakmensen” reageren er hooguit 3) een oproep had geplaatst voor het rigoureus leegruimen van mijn tuin reageerde een Dikkie uit Wezep. Hij kwam op een woensdag gelijk langs om te kijken naar het werk.
Al pratende over wat ik met de tuin wilde (een bak waar we het zand van de verhoging in opsloten, scheidingsmuren tussen ons de buren en de rest van de 80m2 straatklaar opgeleverd) melde Dikkie dat hij dat ook kon. Binnen een week. Nou, dat klonk mij wel aardig in de oren. “Maak maar een prijs voor het traject en laat maar weten wanneer je kan beginnen.”
Dikkie kon maandag al beginnen en het geheel koste slechts € 4.743,20. Ik heb de offerte nog in mijn mailbox staan. En ik moet zeggen, Dikkie z’n ploeg ging voortvarend te werk.
Jammer genoeg kwam Dikkie, tijdens de werkzaamheden met een aparte mededeling…. Hij had een fout gemaakt in de offerte, de grond was harder dan verwacht en z’n jubelteen jeukte… Wat de reden ook werkelijk was, ik mocht kiezen: of hij liet de zooi vallen en vertrok, of ik legde wat euries bij en kreeg toch wat ik wilde hebben. Een soort van chantage want de tuin was ondertussen een waar slagveld. Wat mij die dag door mijn kop schoot varieert van maffia praktijken tot advocaten tot instemmen met de verhoging. Een soort van eieren voor je geld kiezen….
de bouwput ten tijde van de hernieuwde onderhandelingen
Uiteindelijk heb ik mondeling maar toegestemd in de verhoogde prijs. Blij was ik er natuurlijk allerminst mee. Overigens kwam in een later stadium er weer wat geld bij, want het viel allemaal behoorlijk tegen volgens Dikkie. Mijn inschatting is dat hij gewoon bijzonder onervaren was in het maken van calculaties. Het is dat of hij heeft me willens en wetens een poot uit geprobeerd te draaien.
Anyway, Dikkie uit Wezep ging door. Er werd een metselaar uit Urk ingevlogen die op de door Dikkie z’n ploeg gestorte fundering (40x40x40 dus mocht iemand nog een schoonmoeder weg moeten werken….) een mooie bak zou gaan maken. Het werk onder de grond zou van gasbetonblokken gemaakt worden, Dikkie had die voordelig weten te krijgen – snap ik, want het waren misbaksels met alleen maar gleuven ipv gleuf en uitsteeksel – en mij weer tegen een klein winstje verkocht. De rest zou van restpartijen baksteen worden opgemetseld.
De man uit Urk had in no-time ruzie met Dikkie (de hoofdaannemer) want in beide heren gaven elkaar over en weer de schuld van miscalculaties, vertraging en onkunde. Niet bepaald een prettige werksfeer en al helemaal niet vertrouwenwekkend voor mij als opdrachtgever. Gelukkig werkte de man stug door en kon na anderhalve dag metselen zijn spullen in de auto laden en met gierende banden de regenboogbuurt verlaten.
In al zijn wijsheid, of het gebrek daaraan, heeft Dikkie direct na het aftaaien van de man uit Urk opdracht gegeven de vers gemetselde bak vol te storten met aarde…. Het resultaat mag duidelijk zijn, de voorkant van de bak begon prachtig uit te stulpen. Het leek wel een podium in een schouwburg. Met grof geschut werd er tegen de buitenkant van de bak vervolgens een paar kub zand gereden (handig zo’n mini graafmachine) zodat de zooi weer op z’n plek werd geduwd.
Dikkie en z’n ploeg nokte na dit wapenfeit om zich terug in Wezep te laven aan bier en snode gedachten. Tenminste, zo stel ik het mij voor want ze hebben zeker niet gedacht over bouwwerken en constructiesterkte.
Uiteindelijk heb ik in dat weekend contact gezocht met een bouwkundig ingenieur (Hi Salem!) die ik in de kennissenkring heb. Dat resulteerde in een ingebrekestelling voor Dikkie en z’n ploeg waarbij ik mijn grieven en de mogelijke oplossingen netjes op papier (weliswaar elektronisch papier, maar toch) heb gezet. Dikkie kwam vervolgens met allerlei tegenwerpingen en, uiteraard, financiële consequenties maar deze keer heb ik mijn poot stijf gehouden (een stijfheid die we helaas in het door hem geleverde werk niet konden aantreffen).
Dikkie besefte dat hij deze keer voor het blok stond (ik had namelijk nog geen cent aanbetaald) en haalde bakzeil. We spraken een prijs af die behoorlijk afweek van de door hem gevraagde bedragen en stelden vast wat hij nog moest doen voor dat ik daadwerkelijk zou gaan betalen. Dat resulteerde dus in een stevigere verankering van de muren (in een dilatatievoeg kan je geen muurankers plaatsen) en een mooie betonnen plaat voor het metselwerk dat zo mooi rond had gestaan.
Exit Dikkie en op naar deel 3 van dit feuilleton
