Jazeker. Het is weer voorbij, de grote zomervakantie waarin de kinderen 6 weken lang bezig gehouden moesten worden en waar je ook nog even je eigen accu moet zien bij te tanken. Met dank aan de afkoopsom van een vorige werkgever is het weer gelukt om onszelf te trakteren op een prettig verblijf in een zonzeker oord.
Zoals vele jaren voorafgaand aan 2010 zijn wij (de ganse familie) naar Turkije getogen, en wel naar onze vaste stek Side.
Ik moet zeggen dat het tegenviel. Of dat nu komt door de gewenning, de verschrikkelijke hitte of door de veranderde mentaliteit van de lokale bevolking, daar ben ik nog niet helemaal uit. Feit is dat het wat mij betreft het laatste jaar is geweest dat we onze zuurverdiende vakantiepenningen aldaar hebben gespendeerd. Het zou zowaar aan mij kunnen liggen (hoe onwaarschijnlijk dat ook is) maar het geheel is niet geweest wat ik er vooraf van verwacht had.
De eigenaar (Huseyn) van het hotel annex appartementencomplex (Pelican, of zoals het nu heet Sunbird) waar wij plachten te verblijven had ik vooraf ingeschat als een vriend of in ieder geval een gewaardeerde kennis. Ik denk dat je dat wel mag verwachten als je bij iemand thuis geweest bent, op de verjaardag bent geweest van z’n dochter en nog wat andere avonturen hebt beleefd (waaronder een bezoek aan de plaatselijke nor in Malavgat). Dat diezelfde Huseyn vergeet om je te boeken in zijn hotel (ondanks telefonisch enthousiast contact) is tot daar aan toe. Maar dat ik voor die fout zomaar even 300 euro armer wordt is toch een verdubbeling van mijn verblijfskosten, want de afspraak was een huurprijs per nacht van 25 euro. De drie dagen die we hebben doorgebracht in het complex van zijn broer, een luxer geheel dan zijn complex met inderdaad al het eten en drinken erbij, hebben me meer gekost dan de resterende 11 dagen in zijn complex. Niet echt netjes!
Anyway, het is niet de meest opvallende reden dat ik me niet helemaal senang voelde in Turkije. Het is de veranderde mentaliteit. In de voorgaande vakanties was het altijd een vrolijk prettig dorpje, met mensen die daadwerkelijk geïnteresseerd waren in de toeristen en vriendelijk en behulpzaam waren. Juist dat zijn ze kwijt geraakt, op een enkele uitzondering na. Het spontane is verdwenen, en er is een hardheid voor in de plaats gekomen. Die hardheid is direct te relateren aan de gewijzigde leef omstandigheden die ze aldaar hebben gecreëerd. Wat ons direct opviel (we waren 4 jaar niet geweest) was de toegenomen welvaart, of in ieder geval de façade van welvaart. Er waren mooiere hotels, luxueuze privé ziekenhuizen en een boulevard aangelegd. De winkeltjes waren verworden tot prachtig geëtaleerde PC Hooft achtige shops. Het traditionele spel van onderhandelen wordt in dergelijke zaken niet meer gespeeld, men noemt een schrikbarende prijs in euro’s en dat was het dan. Take it or leave it.
Gelukkig waren er ook nog delen van het dorp ontkomen aan de oprukkende toeristenindustrie waar de winkels nog wel de gebruikelijke opeenstapeling van spulletjes en troepies waren. Waar de eigenaar zelf aanwezig was en nauwelijks een woord over de grens sprak. Waar je in plaats van de toeristenthee (appelsmaak en heet water met een verdacht chemisch kleurtje) nog echte thee krijgt en het spel van loven en bieden middels een hoop gebaren in alle vriendelijkheid plaatsvindt. Waar je na het sluiten van de koop verrast word met een presentje voor de kinderen (een illegale laserpointer of een leuke cap, zelfs een washandje hoorde bij die dingen). Maar, je moet ze zoeken met een lampje, want ze verdwijnen uit het straatbeeld.
Wat ook wel tegenviel was de hitte, die geladen was met een zeer hoge luchtvochtigheid. Omdat wij voorheen altijd in het voor- of het na seizoen verbleven hadden we dit nog niet meegemaakt. 45 graden en een luchtvochtigheid van 85 %, dat is teveel van het goede. Als het zweet tappelings van je rug druipt en zelfs het zwembad geen verkoeling meer brengt, je gedwongen bent een siësta in te lassen omdat in de airconditioning het lichaam een beetje kan bijkomen dan is dat wel heftig. Gelukkig hadden we een fikse stapel boeken meegesleurd want andere dingen ondernemen was in de hitte geen doen.
Maar, aan de positieve kant… Het eten!!!, betaalbaar in prettige restaurantjes de meest geweldige gerechten naar binnen werken, begeleid door heerlijke koele drankjes. Ik heb weer de nodige inspiratie opgedaan voor de keuken.
Uiteindelijk is de vakantie niet helemaal geweest wat we ervan hadden verwacht, maar was het ook geen “Gillend naar Huis”vakantie. Ons uiteindelijke doel, de accu opladen en flink uitrusten hebben we bereikt, want buiten zwemmen, eten en slapen hebben we niet veel gedaan.
