Tja, wat is nou vriendschap… kan je wel weer dat blauwe tegeltje van Toon Hermans erbij halen, maar dat is nou net niet wat ik bedoel in dit verband. Wij zijn een gezin met een zogenaamd “open” huishouden. Dat impliceert dat een ieder die zich enigszins gedraagt van harte welkom is om op de bank te ploffen, mee te nassen of anderszins deel te nemen aan het gezellig samenzijn.
Gisteren, toen ik gezellig buitenstond bij te praten met een van de beschikbare buurmannen (te ouwehoeren) rende Buuv nog even naar haar autootje, voorzien van wat leek op een candybar (een Mars ofzo). Nu verbaast mij dat want in mijn functie als onbezoldigd buurt depot (voor al uw pakjes) was mij opgevallen dat zij regelmatig voedingssuplementen “test”.
Gisteren hebben we (de hele famdamely) ongeveer 350 km extra op de kilometerteller van het autootje gezet (voor die graaiers in den haag er weer een extra heffing opgooien). Ik ben op afscheidsbezoek geweest bij mijn peettante en daarna een rondje gemaakt naar de toch in de (nietzo) buurt wonende familieleden.
Al een tijdje erger ik me aan de titels die rondgaan in de commerciële hoek. Of het nu komt door de titelgeilheid van de mensen of door dat bedrijven (lees de boekhouders die tegenwoordig bedrijven leiden) zich schamen dat juist hun product verkocht moet worden weet ik niet. Feit is dat er nooit meer gewoon “Verkoper” op een kaartje staat.
Of te wel de story van René en zijn lieftallige, doch vasthoudende eega. Wat is de story dan? Nu best lezerspubliek, die story is als volgt.