Mijn geliefde eega heeft haar bevallige pootje gebroken. Geheel en al in de lijn van haar plichten als moeder sneuvelde haar middenvoetsbeentje op de laatste traptrede terwijl zij zich spoedde naar het luidruchtige, doch loze alarm, wat onze oudste spruit bij de voordeur produceerde. Zij dacht dat het slechts een verzwikking was maar de dag na het gebeuren (Zondag dus) toch maar even naar de eerste hulp van ons pas verbouwde prachtige ziekenhuis getogen want het normaal zo ranke voetje was toch wel tot onaangename proporties gezwollen en had een donkerpaars/blauwe kleur aangenomen van de enkel tot de tenen.
Nadat 4 verschillende types er flink aan hadden lopen trekken en duwen, onder het vragen of dit pijn deed, kwamen deze geniale geesten gezamenlijk tot de conclusie dat het waarschijnlijk gekneusd zou zijn. Geen foto geen nat verbandje, niks… onverrichte zake heengezonden. Nu is eega ook nog doende zich wederom te profileren op de arbeidsmarkt (welk gelukkig bedrijf haar binnen kan halen mag zijn handjes dichtknijpen) en had derhalve wel wat afspraken buiten de deur staan. Welke zij, geheel in stijl, op haar hoge hakken heeft afgelegd.
Omdat het pootje toch wat pijnlijk bleef toch op woensdag (in de namiddag) maar even bij onze fabelachtige medicijnman (laat u niet foppen door de amateuristische site, we hebben niet allemaal een begenadigde internet neef) langsgetrokken, die al ras besloot dat er minimaal toch een röntgenfoto gemaakt diende te worden. Wat natuurlijk op die woensdag niet meer kon, want in een 24 uurs economie zijn juist deze dienstverleners niet bereikbaar buiten de kantoortijden (hoewel ze er wel zijn hoor, want als je met zo’n auto met zwaailampen gebracht wordt kan het ineens wel). Daarom op donderdag ochtend eega maar afgezet bij de hoofdingang van het hospitaal (ze kwam de auto nog achterna rennen! omdat ze de verwijsbrief was vergeten). Dat was trouwens voorlopig de laatste spurt die zij trok want 2 uur later zat er een blok sneldrogend gips om haar ranke voet en enkel gewikkeld.
De deceptie was groot toen een bevriend beambte haar melde dat zij derhalve ook geen gebruik meer kon maken van haar kunsten als bestuurder van gemotoriseerde voertuigen, daar dit niet onder de verzekering viel. Alle argumenten ten spijt was zij gedwongen iets bijzonder tegennatuurlijks te doen, namelijk niks. Dat dit nietsdoen consequenties had voor haar ander zo opgeruimde natuur mag duidelijk zijn, 5 weken lijden was het lot van ons huisslaven (want een botbreuk geneest in 6 weken dus hoefde ze maar 5 weken gips aldus de logica van de dame in kwestie). Ik zal u de details van onze zware beproeving onder het humeur van de tot nietsdoen veroordeelde dame besparen, geloof me… u wilt het niet weten.
Gelukkig, 4 juli om 8:55u mochten wij (eega en haar trouwe chauffeur) onze opwachting maken in het onvolprezen flevoziekenhuis. Onvolprezen omdat er weinig is om te prijzen, behalve dan misschien de mensen op de werkvloer die naar beste kunnen hun werk doen.
Om 9:30u mochten wij ons dan uiteindelijk melden bij de gipsmeester… die tot zijn verbazing geen gips meer kon vinden, want dat had eega anticiperend op mogelijke verlenging van de behandeling de dag ervoor eigenhandig met een keukenschaar en een draadtang al verwijderd zodat zij in ieder geval nog even lekker had kunnen douchen. Nadat deze verbouwereerde stukadoor toch nog even een nietszeggend verhaaltje had afgestoken en verder de voorgaande behandeling nog even had voorgelezen konden wij naar de volgende wachtkamer om de controlefoto te laten maken. De foto moest daarna nog even beoordeeld worden door een arts. Hoelang mag dat duren? 20 minuten? een uur? Dat duurde dus gewoon tot 11:30u!!! (rustig Jeroen… volgend stukje). enfin, de beste beoordelaar wist eega te melden dat hij geen foto’s beoordeelde maar mensen, zodat zij met een nog steeds gebroken pootje (want van een drievoudige jones fractuur naar een gewone tweevoudige fractuur) toch lekker zonder gips naar huis toe mocht.
eind goed, al goed
