Het word morbide hier op mijn webstek, maar hier volgt weer een stukje over een dode. Oude Oma is deze keer degene die het tijdelijke met het eeuwige heeft verwisseld. Oude Oma is de oma van mijn vrouw. En Oude Oma was er klaar mee. Letterlijk, ze wilde al een hele tijd liever dood. Eigenlijk sinds de dood van haar man, nu een jaar of 30 geleden, was voor Oude Oma de lol er wel vanaf.
Dat ze er klaar mee was liet ze ook luid en duidelijk weten, aan iedereen die enigszins in de familiare kring verkeerde was haar wens wel bekend. Jammer genoeg voor Oude Oma beschikte ze over een ijzeren gestel en een hart van een atleet . Vandaar dat ze toch nog de 94 jaar heeft gehaald wat, laten we daar vooral heel duidelijk over zijn, voor Oude Oma geen prestatie was, maar een zware last die zij met behoorlijke tegenzin droeg.
De laatste jaren was Oude Oma een bron van zorg, vooral voor haar zoon en zijn vrouw die met bewonderenswaardig geduld elke oprisping die Oude Oma met een knal wist te poneren hebben doorstaan. Twee keer heeft Oude Oma geprobeerd er een einde aan te maken, helemaal zelf. En evenzovele malen wist het lot haar te besodemieteren zodat de pogingen mislukten. Voor Oude Oma was er gewoon niets meer wat haar hier kon houden. Ze kon niet meer lezen of TV kijken, luisterboeken gingen te snel, vrienden en kennissen waren al een tijdje voor haar vertrokken en in die andere oude wijven had ze geen zin. Oude Oma was eigenlijk alleen maar. En dat wilde ze juist niet.
Ik mocht Oude Oma wel. Want Oude Oma had humor, verborgen onder de manieren van een dametje. Samen met haar eeuwige vriendin Tante Ko hebben we menig verjaardags bezoek weten te doorstaan door af en toe een lolletje te maken. Het duo, door mij omgedoopt tot Ma & Ka heeft dan ook menig opmerking over toyboys weten te pareren met one-liners als: “Zeker zo’n oude viezerik.” of “op mijn nachtkastje past maar een glaasje hoor” doelende op de opslagplaats van plastic gebitten.
De laatste keer dat wij als gezin Oude Oma hebben gezien was een mooie najaar dag. De zon scheen en we hebben Oude Oma nog even ontvoerd uit het deprimerende ziekenhuis voor een wandeling door haar stad, met mijn vrouw als reisleidster. Oude Oma vertegenwoordigd voor mij de tragiek van het leven, door de tijdsgeest ingegeven normen en waarden. Voor mij was Oude Oma een product van haar tijd en haar leven, wat niet makkelijk is geweest, en tegelijkertijd een mensje dat aan het einde hunkert naar liefde en erkenning van haar persoonlijke lijden. Het is goed zo, Rust zacht
