Zowaar, een Engelse titel boven een stukje van mij. Is bijzonder want normaal ben ik alleen in het Nederlands op dit station. Maar ik vind het zo mooi: “Out with the old, in with the new.”
Op de keper van 2013 kijk ik terug op de memorabele momenten van het afgelopen jaar, nee…. niet hier maar in mijn hoofd. En het waren er weer veel, zowel goede als slechte. Maar wat voor mij typerend was voor 2013 is toch opbouw. Opbouw? Ja, opbouw. Mijn geliefde eega die uit het niets toch weer een (nu al) winstgevend bedrijfje uit de Flevolandse klei weet te stampen. Niet door geluk, maar door hard, heel hard, werken. Terwijl collega’s uit dezelfde sollicitatieronde nog wachten om hun 2e module aan lessen te geven heeft zei al lang en breed de door haar zo fel begeerde A status binnen en is al betrokken bij de ontwikkeling van (nieuwe)cursussen. Ook pijler 2 van het in 2013 gestarte 3 sporenbeleid werpt al haar vruchten af. Ook in de “losse” opdrachten loopt het, zeg een windkracht 5.
Ook de oudste zoon doet het goed. Na een moeilijk eerste jaar (2012) op de Rugby Academy blijkt dat hij het wel degelijk kan. Vol goede moed en gestaald met een uitzonderlijk doorzettingsvermogen staat hij elke (school)dag braaf om 06:00u naast zijn bedje om de reis naar Hilversum te maken. Zijn cijfers gaan gewoon richting het door zijn ouders felbegeerde HAVO niveau en ook zijn rugby gaat met sprongen vooruit. Ik ben behoorlijk onder de indruk van het mannetje.
Jongste spruit heeft ook zijn draai gevonden. Niet meer de onbeheersbare woede die hem in het vorig jaar zo dwars zat, maar een fijne knul. Tuurlijk kan hij nog knallen, maar hij blijft binnen de lijntjes die hij zelf heeft vastgesteld. En dat brengt weer een beetje rust in het gezin. Steeds weet hij zijn rust te pakken en zijn eigen identiteit op een krachtige manier vorm te geven. Zijn dierenliefde laat hij steeds duidelijker blijken en gezien zijn gewenste carrière is dat ook goed.
Ook voor mijzelf was het een opbouwjaar. Niet alleen qua gezondheid, maar ook qua relaties en mogelijkheden. Nu de eerste serieuze kandidaat voor de nieuwe kleding zich heeft aangediend zie ik ook hier wat vruchten van de noeste arbeid. En dat geeft voldoening. Geestelijk, want het betekend dat ik nog meekan met de “jonge honden”.
In 2013 hebben we de basis gelegd voor een vaste vakantiestek. In Normandië nog wel, het land van de knoflook, de fransozen maar vooral van de armagnac. Hoewel ik eigenlijk niks heb met Frankrijk. Nieke heeft dat heel mooi gebracht. “Zoals jij terugdenkt aan Vinkeveen, en ik aan Ermelo, zo zullen de jongens denken aan Normandië.” En je gunt je kinderen natuurlijk altijd beter en meer dan je zelf had.
Terugkijkend was 2013 een raar jaar. Veel frustratie toch wel over de snelheid, of het gebrek daaraan, van de verschillende ontwikkelingen, maar ook veel voldoening over de geslaagde zaken. Ik kan wel stellen dat 2013 een stevige fundering heeft gelegd voor 2014. Ben benieuwd hoe de opbouw gaat worden
