Tover de scene eens voor je: een peloton soldaten, een sergeant voor de groep en roept ”Vrijwilligers voor”. Het hele peloton, behalve de sukkel van de zooi, doet een stap achterwaarts.
Zo voelde ik mijzelf gisteravond. De school van Mathijs en Sebastiaan had namelijk besloten dat de kinderen vandaag (Sinterklaas 2008) een lunch op school aangeboden kregen. Omdat ik in het Sinterklaas comité was uitgenodigd en een veto had uitgesproken over de kant en klare plakselschijven.
Zuchtend heb ik mismoedige blikken geworpen op de 8 pakken koopmans pannenkoekenmix die stonden te prijken op het aanrecht. Hopend dat ze vanzelf zouden omvormen naar echte ouderwetse pannenkoeken.
Twee en een half uur later (precies om 23:00u) stonden ze er dan, 2 gigastapels knapperig goudbruin gebakken pannenkoeken. Terwijl ik dit schrijf stinkt het huis nog steeds naar pannenkoeken. Maar de trotse kopjes van de heren maakt het toch de moeite waard. Die heeft mijn papa gebakken. Wat doet een mens toch rare dingen voor het nageslacht.
