Spruitjes bij de slager? Waar gaat dit nu weer over? Over verwachting en teleurstelling, want dat is de essentie die mij gisteravond ten deel viel. De kinderen uitbesteed, gepoedeld en vers geschoren in het autootje naar Gooiland in Hilversum getogen om aldaar te gaan genieten van Slagerij van Kampen. Je weet wel, die club trommelaars die met grof percussie geweld je ritmisch tot grote hoogte weten te vermaken.
De aanleiding tot dit bijzonder zeldzame avondje uit (want dat gebeurt geloof ik maar eens per jaar), en bijzonder uitje, was de verjaardag van onze Es. In al haar stralende schoonheid werd ze weer een jaar 29 en hubbie Herm had besloten haar te verassen door een clubke mensen uit nodigen voor een surprise. Verzamelen bij de inpandige Japanner en dan door, het drumgeweld in.
Als fanatiek drumliefhebber (ik ging naar de Golden Earring voor de solo’s van Caesar Z.) leek het mij wel wat. Me even lekker los laten schudden met de vibraties van een groep drummers. Wat een geweld moet dat opleveren. Kei Gaaf dus.
Nou…. Niet helemaal. Laten we beginnen met de zitplaatsen in het Gooiland theater. Ik vermoed dat die zijn ontworpen door diezelfde figuur die ook de economy class stoelen van cheap charter heeft bedacht. Ik geef toe dat ik een fors geschapen achterzijde heb, maar hier zat ik toch shocking klem. Mijn benen heb ik maar over de voorliggende stoel gehangen anders kon ik ze met geen mogelijkheid kwijt. Het nijpende gebrek aan ruimte was zelfs zo erg dat ik na de pauze maar op de trap ben gaan zitten. Maar goed, als de show goed is dan maakt dat allemaal nog geen moer uit. Kijk maar naar de jaarlijkse festivals waar mensen in de modder en regen, desnoods stormen trotserend, om te genieten van muziek.
En juist dat viel me nu het meeste tegen. Ik snap wel dat je jezelf wilt ontwikkelen als muzikant, maar dat je daarbij de roots loslaat van wat je groot gemaakt heeft…. dat is niet echt slim. Het viel me dan ook bar tegen. De oude nummers waren gewoon goed hoor, zelfs heel erg goed, daar scheelde het niet aan, maar die nieuwe shit…. Niet om aan te horen. Waarom heeft een percussiegroep in godsnaam een synthesizer nodig? En van die vreemde galmende kreten nog wel. New Age shit die voor mij het spul aardig verpeste. Het werd zelfs zo dat de aankondiging dat Robin dit stuk mede had gecomponeerd mijn tenen automatisch deed krommen in mijn schoenen.
Waarschijnlijk is het een heel aardige kerel hoor, maar ik heb een behoorlijke aversie ontwikkeld tegen hem. Het enig goede dat ik kon ontdekken was zijn HD-25 headphone. Voor mij staat hij voor de spruitjes in Slagerij. Niet op zijn plek, en een rare geur verspreidend door het aroma van lekker vlees. Heel jammer.
PS. Hier vind je trouwens een toetsenist die het wel heeft begrepen. En hier een van mijn all-time favorieten.
