Jullie weten het ondertussen, wanneer mij iets raakt komt dat hier te staan. En dit komt echt heel hard binnen. Ik weet dat het de normale gang van zaken is, dat het bij het leven hoort, maar nu op dit moment schokken de snikken door mijn lijf. Hard!
Mijn vader, mijn rots in de branding. De man die er altijd was, die altijd trots was, zelfs al piste ik weer eens buiten de pot. De man die me verdedigde toen ik dat zelf niet kon, de man die eens een auto vol met sneeuw schepte omdat ik diezelfde auto had geraakt met een sneeuwbal (en de eigenaar daar wat van vond). De man die me vaak naar dat vermaledijde internaat of de trein op zondagavond bracht en naar mate we dichter bij kwamen steeds stiller werd. De man die 4 keer in de week naar Amsterdam reed om te kijken hoe het met z’n zoon ging in zijn huisje. De man die mijn hele leven aanwezig was, in persoon of anders in ieder geval in de coulissen. Dezelfde man die zelden zijn emoties liet zien maar toch heel duidelijk maakte dat hij van me hield. Die man gaat zeer binnenkort sterven. Opgegeven door de medici.
Wat moet ik verder nog vertellen, behalve dat er weer een paar verhalen langzaam gaan verstommen, weer een vertrouwd gezicht dat verdwijnt uit mijn directe blikveld. Maar nooit uit mijn herinneringen.
Dank je wel Pap voor alles, alle liefde en al je goede zorgen, Je trots op mijn prestaties, mijn kinderen en mijn leven. Als er al plaatsen worden vergeven in de hemel heb je die van jou ruimschoots verdiend.
Ik hou van je.
Mijn vader is er snel tussenuit geglipt, na iedereen die hij nog kon spreken enkele afscheidswoorden toe te vertrouwen. Hij is daarop onrustig in slaap gevallen en heeft 10 oktober 2022 om 14:00u dit ondermaanse tranendal verlaten.
