Wat een wachttijden chaos in het MRI centrum van het AMC. Een eenvoudige MRI, zonder moeilijke zaken zoals contrast of bijzondere scans aangevraagd door notabene een professor in de radiologie kent een wachttijd van 8 weken. 8 weken! Door te bellen, te slijmen en te bemiddelen kan dat nog terug gebracht worden naar 4 weken maar dan houdt het ook echt op.
Kan dat niet anders vraag ik me dan af. Natuurlijk wel. Je zou er als behandelaar voor kunnen kiezen om minder gebruik te maken van de MRI. Iets wat directe gevolgen heeft voor de kwaliteit van de diagnose en de behandeling want je tast dan als het ware in het duister. We kunnen er gevoegelijk wel vanuit gaan dat de behandelaar die MRI ook echt nodig heeft om zijn patient de best mogelijke behandeling te geven.
De echte pijn en de oorzaak van deze chaos zit hem in de boekhoudkunde en de onkunde om oplossingsgerichtheid te werken. Want, een MRI machine kost behoorlijk wat geld. Om zo’n investering te rechtvaardigen moet er natuurlijk wel omzet tegenover staan. Lekkerder (lees winstgevender) is het om de bestaande installaties helemaal vol te pompen met patiënten en zo de winst per machine te maximaliseren. Ook vermoed ik dat er een mate van arrogantie meespeelt. Het AMC is een van de Academische Medische Centra die Nederland rijk is. Men neemt klakkeloos aan dat wat er buiten de muren van het AMC plaats vind zeker van mindere kwaliteit zal zijn. Of in ieder geval van minder niveau.
Helaas komt bij al dit gedoe van de marktwerking in de zorg en de borstklopperij natuurlijk een klein verwaarloosbaar dingetje om de hoek kijken, de patient.
In mijn geval een patient die pas naar zijn behandelaar belt als de pijnklachten ruim boven zijn maximale pijndrempel uitstijgen. Stom natuurlijk, maar he, ik wil maximaal leven en dat leven zo min mogelijk laten beïnvloeden door mijn ziekte. Dus, als het echt te gek wordt geef ik mij over aan de kundige handen van “mijn” chirurg, “mijn” professoren, kortom “mijn” behandelteam dat gespecialiseerd is in mijn specifieke afwijking. En die gaan voortvarend aan de slag. Niet voor de poen, maar juist omdat ze daadwerkelijk willen genezen.
In mijn optiek (de enige die telt natuurlijk) is de wereld omgedraaid. Niet diegene die met hun poten in de klei staan bepalen de gang van zaken, nee het zijn de rekenmeesters en centenknijpers die het voor het zeggen hebben vanaf hun bureau en vergaderkamers. Rücksichtslos bepalen zij het lijden van een patiënt die eenvoudig en snel geholpen kunnen worden door eenvoudig iets minder winst te maken.
In dit specifieke geval is het heel eenvoudig. Ga een overeenkomst aan met de omringende ziekenhuizen en gespecialiseerde centra. Verdeel de load en zorg voor snelle zorg.
O, voor de zorgverzekeraar (ook niet geheel onschuldig in deze chaotische wirwar van berekening en betaling: maak het eens wat eenvoudiger om deze constructies op te starten. Betaal per deelhandeling en niet voor een compleet traject.
