Jazeker. Het is weer voorbij, de grote zomervakantie waarin de kinderen 6 weken lang bezig gehouden moesten worden en waar je ook nog even je eigen accu moet zien bij te tanken. Met dank aan de afkoopsom van een vorige werkgever is het weer gelukt om onszelf te trakteren op een prettig verblijf in een zonzeker oord.
Mijn geliefde eega heeft haar bevallige pootje gebroken. Geheel en al in de lijn van haar plichten als moeder sneuvelde haar middenvoetsbeentje op de laatste traptrede terwijl zij zich spoedde naar het luidruchtige, doch loze alarm, wat onze oudste spruit bij de voordeur produceerde. Zij dacht dat het slechts een verzwikking was maar de dag na het gebeuren (Zondag dus) toch maar even naar de eerste hulp van ons pas verbouwde prachtige ziekenhuis getogen want het normaal zo ranke voetje was toch wel tot onaangename proporties gezwollen en had een donkerpaars/blauwe kleur aangenomen van de enkel tot de tenen.
Heerlijk, de burgerturven dagen zijn weer in het land. De opgelegde gezelligheid druipt van de met nepsneeuw bespoten ramen terwijl de radio jockey zich in allerlei bochten wringt om ook het laatste restje vals sentiment uit de luidsprekers te laten sijpelen. George “bend over in a public toilet” Michael mekkert om een verloren kerstliefde en Mariah Carey laat haar notenladder weer eens horen.
Dat is ongeveer wel zoals ik me vandaag voel. Alle energie is gaan zitten in het afgelopen weekend en de aanloop daarnaar toe. Zoals iedereen wel kan vermoeden handelt het zich hier om de viering van het Sinterklaasfeest. Maar dat is niet het enige euvel. In verband met een stukje uitzonderlijke planning is 9 jaar geleden ook mijn oudste zoon ter wereld gekomen met slechts 2 dagen tussen de Sint en zijn verjaardag.