Ja, het is weer een gruwelijk lange tijd geleden dat je hier een nieuw stukje hebt gevonden. Niet omdat er niets te melden was, maar “ik heb er de kracht niet voor” zoals vriend GJ dat zo mooi omschreef. Natuurlijk is er veel, heel veel gebeurd maar laat ik me maar eens tot de belangrijke zaken beperken.
Als je niet weet wat je moet doen op een dag als vandaag…. maak dan gewoon dit recept samen met je kinderen, eerst een uurtje voor de boodschappen (laat ze de AH maar afbreken door alles te zoeken) en daarna lekker de keuken vies maken.
Weer eens tijd voor een serieus onderwerp. Weet je nog dat ik, onbedoeld, een van de aanwaaiers in ons gezin een beetje voor zijn schenen had geschopt met een eervolle vermelding op mijn afreageerhoek? Ja, dit stukje. En natuurlijk zijn reactie. En hoe hij, in zijn afscheidsbrief heel sarcastisch mij en de mijnen een heel fijne kapper toewenste? Nou, dat is dus niet zo makkelijk als het lijkt.
Heden per e-mail een aardig verhaaltje ontvangen en ik wil het jullie niet onthouden…. ik moest in ieder geval glimlachen. Denk je dat het erger kan, laat dan gerust jouw verhaal achter in de “reageren”. De beste inzender wordt beloond met een 10 daagse voetreis naar Rome (wel voor 4 personen, excl. overnachtingen).
de plashoeve, wat een uitzichtje
Zo, weer een dagje voorbij. Toch bijzonder hoe geweldig een gewone vrijdag kan zijn..
Het begon al met het wandelen vanochtend met vriend Kluivert. We kwamen allerlei hondenvriendjes tegen (twee Deense doggen, een Argentijn, een Bobtail en niet te vergeten een Jack Russel), en ook de bijbehorende baasjes die ook wel te pruimen zijn voor een praatje pot.
Een stukje cultuur dan maar (bij gebrek aan echt nieuws). Mijn goede wijze oude vadertje leerde mij al vroeg de geneugten kennen van een zekere John O’Mill. Hieronder een van de meest gedenkwaardige uit zijn verzamelde werken. Ik geloof zowaar dat de boekjes nog immer te bestellen zijn. Er kwam Lees meer…
Met uitzicht op de ganzenkolonie die zich, inclusief hun prachtige jongen, tevreden settelt tussen de als afschrikwekkend bedoelde glimmende draaiende bollen op het grasland aan de overkant van de vaart, zit ik achter mijn pc en mijmer een beetje voor me uit. Jongste zoon B ligt boven in bed buikpijn te simuleren (dus voorlopig is hij rustig), de hond heeft net zijn slaapbank beklommen en er heerst rust. Dat zijn nu juist de momenten dat er door mijn dikke schedel allerlei vrij gedachten rondschieten.
Een reactie die wij hebben mogen ontvangen uit het verre buitenland op dit stukje, woordelijk geplaatst.
Wat een goed geschreven stukje op jouw weblog je hebt me wel!! zonder mijn naam (daarvoor dank) te noemen te kijk gezet op jouw weblog en daarna mij via de mail uitnodigen om even op jouw weblog en op het stukje te kijken daar is een naam voor (gluiperig) dat vindt ik een onverwachte minder fraaie kant van jouw, het is natuurlijk (meer…)
Ja, zeg, nou! iets anders kan ik me er niet bij bedenken. Wie het vorige stukje heeft gelezen weet nog hoe vurig ik was om tegen elke prijs mijn certificaat weg te slepen uit de poorten van de Boboboom. Het gewraakte ding is dus inmiddels gearriveerd…PER PDF (en niet eens Lees meer…
Tja, wat is nou vriendschap… kan je wel weer dat blauwe tegeltje van Toon Hermans erbij halen, maar dat is nou net niet wat ik bedoel in dit verband. Wij zijn een gezin met een zogenaamd “open” huishouden. Dat impliceert dat een ieder die zich enigszins gedraagt van harte welkom is om op de bank te ploffen, mee te nassen of anderszins deel te nemen aan het gezellig samenzijn.