Ik ben niet zo van het georganiseerd goeddoen. Domweg omdat ik de mensen erachter vaak niet ken en/of omdat ik vermoed dat er behoorlijk wat aan de strijkstok blijft hangen bij de “professionele goede doelen”.
Maar van deze ellende krijg ik elke keer een brok in mijn keel. Ik zap het nieuws door, plaatjes op internet wil ik niet zien. Mijn hart bloed voor de mensen die uit hun huis zijn verjaagd, miljoenen beesten die een gruwelijke dood sterven en een compleet werelddeel wat letterlijk in de fik staat.
Regelmatige lezers weten dat ik behoorlijk betrokken ben bij het rugby wereldje. Daarin is Australië natuurlijk een van de toonaangevende landen. Vandaar dat je ze ook in Nederland regelmatig tegenkomt (net als de Zuid-Afrikanen, de Nieuw Zeelanders en zelfs Engelsen). De Australiërs die ik ken zijn relaxte mensen. Altijd vriendelijk en bereid te helpen (niet dat ik ze versta want hoe zij het engels verhapstukken…..). Maar goed. Het gaat me aan m’n hart wat er gebeurt. En ik ben niet van het zitvlees.
Rugby van Groningen tot Maastricht!
Een benefietwedstrijd. Nou, één wedstrijd… eigenlijk een reeks van wedstrijden in een weekend. Een soort van Live-Aid maar dan zonder de geweldige band (of misschien ook niet, want je weet nooit wie er nog meer meeleeft).
Hoe gaaf zou het zijn als we een samengesteld team met Australische spelers tegen lokale Nederlandse clubs zouden laten spelen. De Australiërs hebben we al. Sterker nog, die zijn al razend enthousiast. De rugby wereld is een hechte gemeenschap, dus de clubs zullen ook vast mee willen werken.
- Clubs,
- Ondersteuning (handjes voor de organisatie en de perscontacten)
- Publiciteit! Heel veel publiciteit
- Bus
- Reis- en verblijf voor het Australische team
- Spelers kit voor de Australiërs
- Publiciteit! Nog meer publiciteit
- Sponsoren
