Vandaag is het kinderfeestje van zoon Mathijs. Alweer acht jaar. Ach, wat vliet de tijd toch heen. Ik weet nog heel goed de eerste nacht dat hij, blakend van gezondheid, bij ons was. Die nacht heeft hij niet in zijn wiegje doorgebracht, maar al slapend op de bolle buik van zijn vader. En al die tijd heb ik gewoon liggen kijken naar dat kleine wonder.
Ik zie hem nog zo voor me, terwijl hij met 4 maanden zijn eerste stukje zeebanket aan het weg sabbelen was. Of z’n eerste milkshake door een rietje wist te slurpen. Of hoe hij vaktechnisch (heeft ie van zijn vader) de buurvrouw van haar bloesje wist te ontdoen om naar de aldaar aanwezige bloem te kijken. In die periode bleef de buurvrouw een beetje uit de buurt, want Thijsje riep als hij haar zag consequent “BLOEM” en begon met die kleine vette knuistjes te graaien.
En dan nu, 8 jaar alweer. Met een eigen wil, en een duidelijke mening. “Ja, pap. Dat meisje is verliefd op me, maar ik heb al een vriendin.”en die heeft ie, bij Oma. Hij is haar al een jaar trouw.
Zoals het lange lijf nu ’s avonds in zijn bed ligt te slapen, op z’n rug met een hand op het kostbaarste bezit van een man en plakharen van het heftige slapen. Al zijn boeken verzameld om zijn kussen maar ook nog wat pluche beesten erdoorheen. Alle lampen brandend.
Na een kleine opruiming (boeken op een stapeltje, beesten wat aan de kant, dekbed rechtgetrokken, lampen uit) nog een kusje.
“Papa houd van je, tot de maan en terug”. “Welterusten kleine grote vent”
