Ik woon in Almere.
Om precies te zijn in het mooiste stukje van Almere Buiten. Ondanks de grootstedelijke allure voelt het als een dorp. Zeker ook gezien mijn wijde blik op de vaart en de boerderij van de overbuurman, die zijn melk levert aan Campina waardoor zijn koetjes contractueel vrolijk door mijn uitzicht dartelen. Voor de deur is mijn gereserveerde parkeerplaats, de klinkerweg, een groenstrook voorzien van prikkelende rozen grenzend aan het fietspad waarna het grasveld begint. Idyllisch toch?
In het begin van dit voorjaar werd ik echter wreed gewekt uit mijn genotszalige mijmeringen.
Een ambtenaar van de gemeente, waarschijnlijk belast met de zware taak om voldoende pecunia uit de burgers en hun voorzieningen te knijpen om de ongewenste Floriade te kunnen betalen, had in zijn jacht naar bezuinigingen op groenonderhoud een dikke pennenstreek getrokken door de rozenstruiken in de groenstrook. Met grof geweld werden de rozen na zeker 18 jaar trouwe dienst gerooid. Afgevoerd naar de eeuwige composthopen. Vol ongeloof haastte ik mij naar de onverlaten die waren ingehuurd door de gemeente om als beul te fungeren voor mijn tedere rozen (ik overdrijf hier een beetje, het waren klote struiken die krassen maakte op auto’s en meer stekels hadden dan bast). Bezuinigingen. Er zou gras komen. Na verloop van tijd in ieder geval, want zaadjes hebben nu eenmaal even nodig om te groeien. Dus….
Nu ben ik schijnbaar enigszins autistisch aangelegd.
Ik hou namelijk niet zo van veranderingen. Vooral niet van veranderingen die van mindere kwaliteit zijn dan het origineel. Het gevolg van de grasstrook is dat Jan en alleman hun voertuig daar parkeert wat weer gevolgen heeft voor de verkeersveiligheid in de straat. Kinderen die veelvuldig op het gras spelen duiken nu ineens onverwachts op van twee kanten. Daarnaast ziet het er natuurlijk niet uit. Een strook bereden gras, met zwerfafval en diepe bandensporen. 
Eigenlijk hield de ingreep van de schraperige ambtenaar de gemoederen van mij en mijn buren vanaf de start bezig. Gesprekjes in de trend van “Weet jij wat de gemeente er nu in gaat planten?” “Moeten ze dat van te voren niet melden aan de bewoners?” waren aan de orde van de dag. Tijdens die gesprekken (ik zweer dat een samenscholingsverbod in mijn straat best een goed idee zou zijn, wat een groep beroepsouwehoeren) kwam een van de buurvrouwen (hi Yvette) met de suggestie om er dan zelf maar lavendel in te planten. Een grandioos idee! Het ruikt lekker, is vriendelijk voor bijen en vlinders en is ook nog eens een prachtig gezicht. Het idee was geboren. Iedereen die ik er over sprak was enthousiast, want alles is tenslotte beter dan een extra parkeerstrook voor de deur.
Tussen een idee hebben en de daadwerkelijke uitvoering ervan is een lange weg.
Daar ben ik wel achter gekomen in het najagen van een strook met gezonde aanplant voor de deur. Mijn eerste ingeving om de lavendel te gaan realiseren (waarom doe ik het toch steeds, vrijwillig ook nog) was om de gemeente maar eens te gaan bellen. Heel tactisch, op vrijdagmiddag…. Je snapt het zeker al wel. Een contactcentrum, al dan niet gevestigd in de bossen van een lage lonen land inclusief accent, had het genoegen mijn telefoontje te beantwoorden. Niet dat ze uiteindelijk iets voor je doen. Want een ambtenaar te spreken krijgen als burger? Nee, daar beginnen ze niet aan. Een melding openbare ruimte werd door de behulpzame dame in kwestie aangemaakt. Ik zou binnen 14 dagen! antwoord krijgen.
Nou, dat antwoord kwam.
Slechts één week later. Ook weer op vrijdagmiddag dus. Niet het antwoord dat ik verwachtte, want tenslotte boden wij als bewoners aan om de strook op onze kosten te beplanten en te onderhouden, een win-win situatie zogezegd. Het antwoord van de verantwoordelijke ambtenaar (toezichthouder van de afdeling AIB/Stadsbeheer van de gemeente Almere) bestond uit twee korte zinnen “26/04 Strook mag niet worden aangeplant met lavendel. Strook is gerooid om kosten te besparen in het groenonderhoud op korte termijn wordt het ingezaaid met gras.“. Daar kun je dus als burger helemaal geen ene flikker mee. Sterker nog, het stoom en de lava kwam door de botheid en arrogantie van deze “communicatiedeskundige” ambtenaar uit mijn oren spuiten. -Wie is die door mij aangestelde hufter die niet eens het lef heeft om persoonlijk te ondertekenen? Wat nou bezuinigingen? Ik betaal toch gvd ruimschoots voor de diensten die de gemeente dient te leveren? Of verdwijnt er zomaar 95 miljoen euro in het putje dat Floriade heet terwijl de bewoners (en dus betalers) het schijt kunnen krijgen?- NIET MET MIJ VRIEND!
Spoorslags het internet opgedoken, alle mij bekende contacten geraadpleegd om achter het telefoonnummer van deze onverlaat te komen. Dat werd wat bemoeilijkt door het toen recent gepubliceerde verhaaltje over de burgervader (pun intended). Gelukkig kreeg ik het telefoonnummer van de gebiedssecretaris (hi Hennie) te pakken. En die kende de weg in het ambtelijk apparaat van Almere Buiten. De maandag erop kreeg ik al een e-mail van de wijkregisseur (Hi Wendy) die in prachtige termen mijn hoop op een snelle oplossing wist aan te wakkeren. Een afspraak werd gemaakt, een bezoek afgelegd. Een en ander paste prima in het door Rutte geïntroduceerde plan burgerparticipatie. Er werden acties opgestart. Van mijn kant het verzamelen van handtekeningen van de bewoners, toen nog met een eigen bijdrage van 50 euro en een inspanningsverplichting voor het onderhoud. De wijkregisseur ging intern bij de gemeente aan de slag.
Er waren drempels.
Groot onderhoud van de wijk zit eraan te komen. Waarom zouden we nieuwe aanplant regelen als er over twee jaar opgehoogd moet gaan worden (Almere verzakt in rap tempo namelijk). Is er genoeg budget? Wie gaat het aanplanten, wie gaat het gras weghalen, wanneer kan het gedaan worden, past lavendel wel in het aanplantingsplan? Ondanks alle struikelblokken is het voor ambtelijke begrippen zeer snel gegaan. Ondanks de wisseling van wijkregisseurs (Doei Wendy, Hi Miriam) en ondanks mijn tijdelijk uit de running zijn door de moordpoging van de internist. Gisteren zijn de eerste struikjes lavendel de grond ingegaan.
Ik heb de mannen graag voorzien van koffie….
