Een stukje schrijven. Het lijkt zo eenvoudig, maar dan ineens is de zin weg. Zit je te zoeken naar woorden. Niet dat er niet genoeg gebeurd, want er zijn genoeg gebeurtenissen die me in het verleden wisten te verleiden tot het afstomen door mijn oren. Genoeg mensen die ik een enkele reis gun naar het randje van de wereld alwaar ik hoop dat zij te lang aan de gapende afgrond staan en er ten langen leste dan toch maar afdonderen. Maar op de een of andere manier lukte het niet om mijn toetsenbord ouderwets te laten roken.
Waar dat aan ligt? Geen idee, echt niet. Misschien aan het gelukkig zijn, misschien aan dat ik toch niet alles wil delen?
Maar, na verloop van tijd gaat het toch weer een beetje jeuken. Mede dankzij de geachte inbrekerts die nu al verschillende malen mijn vertrouwen in een veilige woonomgeving onderuit hebben gehaald door al mijn gereedschap uit mijn, jawel, bouwvallige schuur te jatten. Enigszins ontdaan ben ik er wel van. Wat heb je nou aan een kist vol gebruikte hamers en botte schroevendraaiers? Ach, het geeft mij een excuus om weer nieuwe aan te gaan schaffen, misschien wel deze van de veiling, of een van deze (als de vorige te duur wordt).
Nog meer zaken waar het wringt? Ja hoor… sport. Of eigenlijk, Rugby. En waarom dat niet net zo vaak op TV is als dat theater van de lach met haar duikende, rollende, vallende en tragikomische overbetaalde acteurs. Zou dat liggen aan de (financiële) belangen of gewoon aan de smaak van de redacteuren? Dat laatste weet ik niet zo zeker, het is TV Dino Mart Smeets uiteindelijk ook niet gelukt om basketbal op primetime te krijgen. Dat domme fietsen weer wel trouwens. Ook een bijzonder circus, wielrennen… Wie het beste verbergt dat hij doping gebruikt wint. Om dan jaren later door andere doping gebruikers verraden te worden zodat degene die als 23ste is geëindigd uiteindelijk als winnaar wordt uitgeroepen. Dat is omdat ze van de andere 22 niet zeker zijn of ze toch niet gebruikt hebben…… van die nummer 23 ook niet hoor, maar die was zo onbelangrijk dat ze de stalen urine en bloed al lang hebben vernietigd als ze ze als hebben afgenomen.
Misschien dat ik me ook wel politiek bezorgd maak. Ik kan niet melden dat ik vrolijk ben geworden van de wilde Haagse plannenbrij. Het valt me alleen maar op dat iedereen daar schijnbaar dezelfde insteek heeft, plukken van de burgers die zij geacht worden te vertegenwoordigen. En dan maakt het niet uit welke partij hoor, het is allemaal een pot nat. Ontdaan van alle retoriek en hete lucht blijkt dat ze allemaal maar voor 1 ding in het Haagse pluche (is trouwens tegenwoordig leer) zitten, namelijk ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Ik vraag me toch af wanneer, en vooral hoe, we als bevolking van een bijzonder rijk land daar een eind aan gaan maken en onze calvinistische erfenis eindelijk loslaten.
Ik bemerk dat terwijl ik hier achter het toetsenbordje zit mijn gedachten als het ware een draaikolk vormen, dat de onderwerpen maar bovendrijven als waren het drollen in de zee. Ik begin zelfs een gevoel van plezier te beleven aan het schrijven. Misschien dat je dus binnenkort hier wel meer stukjes gaat aantreffen. En wie weet ook wel frequenter. Vraagje… hoeveel stukjes zou je per week moeten schrijven om het interessant te houden?
