Het kan verkeren (en snel ook). Om te beginnen is ons huis verkocht. Door een soort van Hans Houser o.g. – ken uw klassiekers, deze man is al sinds jaar en dag de makelaar die de familie Doorzon aan hun woning heeft geholpen -. Nou, niet echt echt door hem want hij heeft bijster weinig gedaan, of liever gezegd, vele malen minder dan ik had verwacht. Mocht je ooit nog geld willen verdienen zonder al te veel inspanning dan kan ik een carrière in de makelaardij zeker aanbevelen. Bordje in de tuin, of er tegenover in mijn geval, fototje laten maken door een breedbeeld lens en de advertentie op funda knallen. Vervolgens nog even de voorselectie: aan de reagerende vragen of ze wel voldoende eigen vermogen hebben. Middagje laten kijken (onderwijl het koffiemachientje van de huidige bewoner uitproberen) en de hoogste bieder selecteren. Meer is het niet.
Zoals de titel van het stukje al impliceert hebben we besloten ons in het vriendelijke België te gaan vestigen. Omdat daar meer ruimte is, meer rust is, nog leuke dorpjes en historische steden zijn. Maar vooral omdat er veel minder Nederlanders zijn. Want laten we wel zijn, dat is natuurlijk kutvolk (present company excluded). Zeker wanneer ze ook nog denken dat ze wat zijn, of hun eigen regels erop na mogen houden van zichzelf.
Goed, België. Prachtig, vriendelijk zacht België. Dat enigszins achterloopt op Nederland. En dat enigszins is op sommige vlakken zeker zo’n 20 jaar. Het passeren van een koopakte duurt hier dan ook zomaar 4 maanden. Ook al omdat de Notaris hier daadwerkelijk nog wat werk verricht. Onderzoekt of alles wel wettelijk in orde is.
Anyway, dat kopen duurt dus langer dan ik tot mijn beschikking heb. Daar komt nog bij dat ik nog niet zeker weet waar in het wonderschone België we ons willen vestigen. Moet het in de buurt van Nederland zijn – er woont tenslotte nog familie en een substantieel stuk van de inkomsten komt nog steeds uit Nederland – of komt iets in het Franstalige deel (prachtig landschap) ook in aanmerking? Misschien toch wat meer midden in?
Daarom hebben wij besloten dat we “iets” gaan huren. Iets leuks, want we hebben ons bastion in Almere tegen voldoende pecunia verkocht om er comfortabel bij te zitten.
Bovenstaande afbeeldingen zijn slechts voorbeelden van waar wij naar aan het kijken zijn. Voorwaarde om ons aan te trekken? Iets van minimaal 1000 m2 oppervlakte grond, rustige ligging – liefst in de bossen of op de hei – en zeker geen buren. Ook wel een plus wanneer het in de buurt van een prettige stad ligt (Dendermonde heeft een geweldige vrijdagmarkt) en natuurlijk moet het ook nog wel bereikbaar zijn. Oh, Internet… Dat moet er ook zijn. retesnel en super betrouwbaar.
En wij, de arrogante Hollanders, dachten dat we wel heel snel iets zouden vinden. Want we hebben tenslotte een dikke zak met geld en er staat zat te huur in België. Maar dan rekende ik toch echt buiten de Belgische waard. Want het werkt hier iets anders dan in Nederland. Om te beginnen zijn er (ik heb ze nog niet ontdekt) geen woningbouw verenigingen zoals in Nederland. Hier verhuren eigenaren zelf, al dan niet via een makelaar. En, door schade en schande wijs geworden vragen ze dan ook gelijk een complete doopzeel om te kunnen doorlichten.
Wilt je iets huren dan krijg je een fiche van de makelaar om in te vullen. Daarin staat natuurlijk je gezinssituatie, je ouders, de huisdieren en je hele dagelijkse stand van zaken. Daarnaast vraagt men gewoon minimaal een jaar loonstroken (of uw omzet en belasting gegevens van de laatste 5 jaar) en niet minder belangrijk… een motivatie brief waarom juist deze woning. Gelukkig hebben wij een uitstekende tekstschrijver tot onze beschikking (ook in te huren hoor).
Ik heb goede hoop dat we uiteindelijk gaan slagen in onze jacht naar een woning die aan alle eisen voldoet, maar hou alsnog de vakantieparken in het oog.
