Dat is een utopie (onverwezenlijkbaar ontwerp van een volmaakte toestand), een leefbaar Nederland. Nu we midden in de, al dan niet aangeprate, kredietcrisis zitten richten wij als Nederlanders onze blik op de onvolprezen ministers om ons land er door te sleuren. En, zoals te verwachten, laten die ons natuurlijk zakken.
Het is zover. Grondwet of niet. Hij gaat voor gaas, net zoals Janmaat voor hem in het zand beet. In Nederland mag je anno 2009 niet meer voor je eigen mening uitkomen. Onze geblondeerde volksmenner mag binnenkort voor het hekje verschijnen om daar te vernemen dat je best wel een eigen mening mag hebben, zolang die maar strookt met het officiële regeringsbeleid, danwel met de mening van mr. Spong, die zich persoonlijk zwaar gedemoniseerd moet voelen.
In mijn vorige stukje over het blije TV landschap van Nederland waren het de publieken. Nu is daar veel, heelveel, fout maar ook bij de commerciëlen kan er wel enige kanttekening geplaatst worden. Want waar anders dan bij de op reclamegelden beluste uitzenders van herhalingen kan je anders als kind van BN’er aan de slag?
Na een lange tijd van onthouding dan toch maar weer de tekstverwerker opstarten. Want, dit blog heb ik in het leven geroepen om mij van mijn frustraties te ontdoen zodat mijn arme gezin niet de volle mep van mijn verontwaardigde toorn over zich krijgt uitgestort.
En ik heb weer wat gevonden om over te zeiken. Het televisieaanbod. Of beter gezegd, het gebrek aan televisie aanbod. (meer…)
Zo af en toe lees ik wel eens wat op het wereldwijde web. Alhoewel… ik beperk me toch meestal tot de NL hoek. Zo bezoek ik ook het onvolprezen SpitsNieuws. Niet voor het nieuws, nee. Want dat is niet zo opzienbarend, de bijgeplakte video’s zijn vaak van mindere kwaliteit en er zit altijd wel een stom reclamefilmpje voor. Ik kom er vooral om gesterkt te worden in mijn mening dat de gemiddelde reaguurder een creatief genie is. Alleen al de geuzennamen waarachter deze personen zich verschuilen wekken bij mij de indruk dat hier hard en lang over is nagedacht.
Vandaag is het kinderfeestje van zoon Mathijs. Alweer acht jaar. Ach, wat vliet de tijd toch heen. Ik weet nog heel goed de eerste nacht dat hij, blakend van gezondheid, bij ons was. Die nacht heeft hij niet in zijn wiegje doorgebracht, maar al slapend op de bolle buik van zijn vader. En al die tijd heb ik gewoon liggen kijken naar dat kleine wonder.
Omdat het weer met vlagen al guur is, omdat het ’s avonds al vroeg donker is en omdat het heel makkelijk te maken is hierbij voor de vaste (en ook wel voor de niet vaste) lezers mijn wereldberoemde recept (in ieder geval in de straat) voor de enige echte erwtensoep. Lees verder…
Tover de scene eens voor je: een peloton soldaten, een sergeant voor de groep en roept ”Vrijwilligers voor”. Het hele peloton, behalve de sukkel van de zooi, doet een stap achterwaarts. (meer…)
En we hebben er weer een…. Een geweldige klantvriendelijke organisatie die glashard liegt tegen haar klanten. Oh Ja Jeroen? Vertel eens… wat heb je nu weer te zeiken? (meer…)
Tjezis…. wat een reacties op mijn, over het algemeen heel rustige uithoek van het WWW. Na zorgvuldige nalezing van zowel het eerste deel als van de reacties (tot op dit moment is de laatste van Willem) begint mij toch een raar gevoel te bekruipen. En, dat is niet een plezierig gevoel. De tendens die ik in de reacties bespeur is er een van wij zijn goed, wij hebben smaak en jij pauper…. enfin je raad het al. Wat de aanleiding tot deel 2 van het verhaal vormt moge duidelijk zijn….. de zelfingenomen, aanmatigende, reactie van Willem de artistiek lijder.