Want als je WAO-er bent dan: Hoef je niet meer te werken Kan je genieten van het mooie weer Kan je naar bed wanneer jij dat wilt Heb je tijd om met de buurvrouw koffie te drinken Kan je overdag gewoon dat boek nog even uitlezen Zie je van dichtbij Lees meer…
Lig ik ook wel eens wakker. Net als iedereen. En net als iedereen probeer ik dan weer flux in slaap te komen. Meestal lukt dat wel maar vaak ook niet. Omdat het, zoals Mathijs dat uitdrukt, druk is in mijn hoofd. De meest vreemde zaken komen dan aan bod, herkauwen van lang geleden gemaakte fouten of vergissingen, maar ook flarden van gedachten die zich vanaf de rand van mijn bewustzijn opdringen tot volledig uitgewerkte stellingen.
Ja zeg, wat een gelul. Nee, verkopen kan je niet leren. Verkopen behoeft een zekere flair, een brein dat in staat is om snel te schakelen en creatief is, een scherp oog, een luisterend oor, een sociale opstelling maar vooral doorzettingsvermogen. Die combinatie en nog een aantal geheime ingrediënten maken een verkoper. Dus, al die trainingen en zogenaamde succestrainingen zijn methodes om de cursusgevers (aka trainers) een inkomen te verschaffen maar zullen van een boekhouder nooit een verkoper maken.
Al een tijdje erger ik me aan de titels die rondgaan in de commerciële hoek. Of het nu komt door de titelgeilheid van de mensen of door dat bedrijven (lees de boekhouders die tegenwoordig bedrijven leiden) zich schamen dat juist hun product verkocht moet worden weet ik niet. Feit is dat er nooit meer gewoon “Verkoper” op een kaartje staat.
Zo, dat hebben we weer gehad, de verjaardag zit erop. 43 ben ik geworden. Toch vind ik het vreemd dat ik niet zo’n zin heb om mijn verjaardag uitbundig te vieren. Als ik naar de twee boys kijk dan is mijn gebrek aan enthousiasme opvallend. Zij vieren hun verjaardag het Lees meer…
Ja, ik heb de jetlag die ik heb overgehouden aan de invoering van de zomertijd enigzins weten weg te slapen. Daarom maar weer een stukje op mijn onvolprezen afreageerhoek van het Internet.
Deze keer gaat het over een agent, die tijdens de uitvoering van zijn functie zwaar verwond werd door een getraumatiseerde persoon (lees gestoorde gek). Destijds was het uitgebreid in het nieuws, nu veroordeeld tot een klein artikel op lokale media (zie hier Google).
Of te wel de story van René en zijn lieftallige, doch vasthoudende eega. Wat is de story dan? Nu best lezerspubliek, die story is als volgt.
Is er nou nix meer waar ik me fatsoenlijk kwaad over kan maken? Zo te zien aan de hoeveelheid berichtjes op mijn weblog lukt het me niet meer. Gewoon, omdat het me allemaal even gestolen kan worden. Wilders, Bos of, godverhoede, JPtje of die andere christelijke volksmenners, ik heb de moed opgegeven. En om nou steeds maar weer positieve berichtjes te plaatsen , nee daar heb ik deze stek niet voor. Ik vermoed dat het komt door slaapgebrek.
Jazeker, een positivo stukje. Omdat het buiten nog niet echt lente is, maar in mijn gevoel al wel. Omdat ik gelijktijdig blij en toch nog verdrietig ben. En omdat de beste methode om verdriet weg te werken is om de mooie zaken die mij gegund zijn op een rijtje te zetten.
Volgend op het verhaaltje over de buuv ben ik in een bedachtzame stemming vervallen. Over waarom ik haar niet een helpende hand toesteek, terwijl ze er duidelijk een kan gebruiken. Maar ik realiseer me dat ik me niet alleen afsluit voor de buuv, het gaat verder.