Mag ik mijzelf op deze plek even op de borst timmeren? Ja, dat mag wel van mij. Na een verlengde periode waarin ik Neef R. heb lastig gevallen met verzoeken om updates en eventuele andere zaken die mij van wezenlijk belang leken voor deze webstek is het er dan toch van gekomen. Niet door Neef R. zijn de werkzaamheden uitgevoerd, maar door ondergetekende himself.
Het kerstpakket, voor menig werknemer een aangename toevoeging aan de eindejaarsbonus. Maar, hoe is het in de commerciële wereld gesteld met de kerstpakketten? Is het nog immer die gewaardeerde geste die je als verkopende partij in ieder geval op de shortlist van je inkopende relatie weet te krijgen, of is het een achterhaalde omkooptruc waar je de professionele inkoper mee schoffeert?
Het word morbide hier op mijn webstek, maar hier volgt weer een stukje over een dode. Oude Oma is deze keer degene die het tijdelijke met het eeuwige heeft verwisseld. Oude Oma is de oma van mijn vrouw. En Oude Oma was er klaar mee. Letterlijk, ze wilde al een hele tijd liever dood. Eigenlijk sinds de dood van haar man, nu een jaar of 30 geleden, was voor Oude Oma de lol er wel vanaf.
Vol van verbazing heb ik me weer een nieuw project op de hals gehaald. Ik begrijp namelijk niet goed hoe het komt dat de Rugbyclub van mijn kids zo weinig substantiële sponsors heeft. Ja, een stuk of 3 – 4 bedrijven hebben het potentieel gezien , maar het zet niet echt zoden aan de bekende dijk. Gelukkig is het bestuur van de club een groep zeer rationele mensen, met een nuchtere Hollandse zuinigheid, dus gaat het de vereniging goed. Maar om nu te zeggen dat er een mooie financiële toekomst in het verschiet ligt….. Nee, dat is teveel gezegd.
is dood. Anthonie Kamerling, een acteur, heeft gisteren besloten om de stekker te verwijderen uit zijn verblijf op het ondermaanse. Waarom raakt mij dit? Is het omdat hij een Bekende Nederlander was, of zit er meer achter? Wat ik al schreef, iemand die ik niet ken is dood, en toch voel ik heel raar een soort van verwantschap, omdat de man regelmatig in mijn huiskamer verscheen, weliswaar via het TV scherm, maar toch. Of omdat ik regelmatig wat over hem las op het web of in de krant.
eindelijk is het dan zover, voor zover het nog niet helemaal duidelijk was heeft nu ons “democratisch” gekozen bestuur zich volledig in de inhalige kaart laten kijken. Het verhaal stond in de Donald Duck voor volwassenen, de krant van wakker Nederland die ons tegenwoordig ook al via de TV weet te bereiken voor het betere indoctrinatie geweld (maar dat is weer een ander verhaal). Het gaat hier over de roofridders en hun vazallen, of te wel De Nederlandse Staat en de door haar benoemde beambten.
Jazeker. Het is weer voorbij, de grote zomervakantie waarin de kinderen 6 weken lang bezig gehouden moesten worden en waar je ook nog even je eigen accu moet zien bij te tanken. Met dank aan de afkoopsom van een vorige werkgever is het weer gelukt om onszelf te trakteren op een prettig verblijf in een zonzeker oord.
Ja fijn, beloof ik vorige maand dat er weer meer stukies getypt gaan worden slaat het weer om en ben ik noodgedwongen op de Costa del Almere te vinden. Ken je niet? Nou, vooruit dan maar, de Costa del Almere is op 50 meter van mijn huis gesitueerd, alwaar ikzelf een prachtige hardhouten drijvende steiger annex te water springplank heb neergelegd.
Mijn geliefde eega heeft haar bevallige pootje gebroken. Geheel en al in de lijn van haar plichten als moeder sneuvelde haar middenvoetsbeentje op de laatste traptrede terwijl zij zich spoedde naar het luidruchtige, doch loze alarm, wat onze oudste spruit bij de voordeur produceerde. Zij dacht dat het slechts een verzwikking was maar de dag na het gebeuren (Zondag dus) toch maar even naar de eerste hulp van ons pas verbouwde prachtige ziekenhuis getogen want het normaal zo ranke voetje was toch wel tot onaangename proporties gezwollen en had een donkerpaars/blauwe kleur aangenomen van de enkel tot de tenen.