de plashoeve, wat een uitzichtje
Zo, weer een dagje voorbij. Toch bijzonder hoe geweldig een gewone vrijdag kan zijn..
Het begon al met het wandelen vanochtend met vriend Kluivert. We kwamen allerlei hondenvriendjes tegen (twee Deense doggen, een Argentijn, een Bobtail en niet te vergeten een Jack Russel), en ook de bijbehorende baasjes die ook wel te pruimen zijn voor een praatje pot.
Een stukje cultuur dan maar (bij gebrek aan echt nieuws). Mijn goede wijze oude vadertje leerde mij al vroeg de geneugten kennen van een zekere John O’Mill. Hieronder een van de meest gedenkwaardige uit zijn verzamelde werken. Ik geloof zowaar dat de boekjes nog immer te bestellen zijn. Er kwam Lees meer…
Wat een achterlijk land is dit toch. Neem nou dit geval, de wijkteamchef (da’s een onderbaasje bij de politie) van Gooi- en Vechtstreek. Die stuurde een mailtje naar zijn werknemers dat er wat gedaan moest worden aan de achterblijvende resultaten en dat er daarom een “bonnendag” was georganiseerd, inclusief prijzen voor de ijverigste scribent (dat is een schrijver). En, natuurlijk is er dan altijd wel een ambitieuze of rancuneuze onderknuppel die zijn baas pootje wil lichten en de zooi doorspeelt naar de media. Met als gevolg een storm in een glas water, want de korpsvoorlichter springt direct op om de wijkteamchef af te vallen en te melden dat de man/vrouw ernstig berispt is. Want anders zou de shit wel eens bij de hoge ventilator (lees diegene die de arme man onder druk zet om te presteren) uit kunnen komen en dat moet toch vooral vermeden worden.
Ben eens eerlijk… natuurlijk is het niet leuk, het initiatief van deze beambte maar wat moet hij dan? Ook hij wordt beoordeeld op -in mijn optiek foute- criteria die zijn ingegeven door de wildgroei van managers die zich met een vak bezig houden dat ze niet beheersen, het runnen van een politie organisatie.
Met uitzicht op de ganzenkolonie die zich, inclusief hun prachtige jongen, tevreden settelt tussen de als afschrikwekkend bedoelde glimmende draaiende bollen op het grasland aan de overkant van de vaart, zit ik achter mijn pc en mijmer een beetje voor me uit. Jongste zoon B ligt boven in bed buikpijn te simuleren (dus voorlopig is hij rustig), de hond heeft net zijn slaapbank beklommen en er heerst rust. Dat zijn nu juist de momenten dat er door mijn dikke schedel allerlei vrij gedachten rondschieten.
Zo voel ik me vandaag.
(c) by J. Segerius
Ik merk dat ik ook na de eerste schok nog steeds behoorlijk aangeslagen ben door de dood van Ronnie. Niet alleen door de dood van Ron hoor, maar vooral ook de wijze waarop. De brute wreedheid waarmee een vertrouwde verschijning uit het hondenuitlaat circuit en je directe omgeving er zomaar ineens niet meer is.
Hoe wreed kan het leven zijn.
Op dezelfde wijze als zijn vader is nu Ron uit ons midden gerukt. Op een feestje was hij, om de verjaardag van twee vrienden te vieren. Op een mooie zwoele dag, barbecue, biertje en veel vrienden. Natuurlijk waren er ook mensen die niemand echt goed kende, maar die gewoon maar met iemand mee waren gekomen. Zoals de moordenaar van Ron.
Echt niet. Dit stukje is om jullie te laten meedelen in de wondere wereld van de alternatieve geneeskunst. Zoals velen van jullie weten ben ik lichtelijk gestoord, zowel fysiek als mentaal (maar aan dat laatste kan niets meer gedaan worden). Maar het eerste deel, het daadwerkelijk lichamelijke disfunctionerende deel, daar wordt aan gewerkt.
Een reactie die wij hebben mogen ontvangen uit het verre buitenland op dit stukje, woordelijk geplaatst.
Wat een goed geschreven stukje op jouw weblog je hebt me wel!! zonder mijn naam (daarvoor dank) te noemen te kijk gezet op jouw weblog en daarna mij via de mail uitnodigen om even op jouw weblog en op het stukje te kijken daar is een naam voor (gluiperig) dat vindt ik een onverwachte minder fraaie kant van jouw, het is natuurlijk (meer…)
Ja, zeg, nou! iets anders kan ik me er niet bij bedenken. Wie het vorige stukje heeft gelezen weet nog hoe vurig ik was om tegen elke prijs mijn certificaat weg te slepen uit de poorten van de Boboboom. Het gewraakte ding is dus inmiddels gearriveerd…PER PDF (en niet eens Lees meer…
Het is weer zo ver, ik ben in mijn kuif gepikt. Zoals de gemiddelde lezer vast weet ben ik wars van hautain en arrogant gedrag dat word ontleent aan onbenul. En wat een fraai stukje werk heb ik nu aan de fiets.
Mijn kinderen zijn into Rugby en ik moet zeggen dat Pa en ook Ma behoorlijk gecharmeerd zijn van deze sport en dan vooral de sfeer van openheid, eerlijkheid en respect eromheen. Respect voor je tegenstander, voor je club en team, eigenlijk voor iedereen. Jammer genoeg blijkt dat ook bij deze sport er een bond is en waar een bond is zijn er bobo’s. Ik had al begrepen van diverse mensen dat het amateurisme bij de bond stuitend was en dat als gevolg van wanprestatie de bond alleen nog maar onder de KNVB mocht resideren, maar dat het bobo gehalte zich in een dergelijke organisatie van een zo kleine sport in Nederland als een kanker kan voortwoekeren is mij een doorn in het oog.