Zo voel ik me vandaag.
(c) by J. Segerius
Ik merk dat ik ook na de eerste schok nog steeds behoorlijk aangeslagen ben door de dood van Ronnie. Niet alleen door de dood van Ron hoor, maar vooral ook de wijze waarop. De brute wreedheid waarmee een vertrouwde verschijning uit het hondenuitlaat circuit en je directe omgeving er zomaar ineens niet meer is.
Hoe wreed kan het leven zijn.
Op dezelfde wijze als zijn vader is nu Ron uit ons midden gerukt. Op een feestje was hij, om de verjaardag van twee vrienden te vieren. Op een mooie zwoele dag, barbecue, biertje en veel vrienden. Natuurlijk waren er ook mensen die niemand echt goed kende, maar die gewoon maar met iemand mee waren gekomen. Zoals de moordenaar van Ron.
Echt niet. Dit stukje is om jullie te laten meedelen in de wondere wereld van de alternatieve geneeskunst. Zoals velen van jullie weten ben ik lichtelijk gestoord, zowel fysiek als mentaal (maar aan dat laatste kan niets meer gedaan worden). Maar het eerste deel, het daadwerkelijk lichamelijke disfunctionerende deel, daar wordt aan gewerkt.
Een reactie die wij hebben mogen ontvangen uit het verre buitenland op dit stukje, woordelijk geplaatst.
Wat een goed geschreven stukje op jouw weblog je hebt me wel!! zonder mijn naam (daarvoor dank) te noemen te kijk gezet op jouw weblog en daarna mij via de mail uitnodigen om even op jouw weblog en op het stukje te kijken daar is een naam voor (gluiperig) dat vindt ik een onverwachte minder fraaie kant van jouw, het is natuurlijk (meer…)
Ja, zeg, nou! iets anders kan ik me er niet bij bedenken. Wie het vorige stukje heeft gelezen weet nog hoe vurig ik was om tegen elke prijs mijn certificaat weg te slepen uit de poorten van de Boboboom. Het gewraakte ding is dus inmiddels gearriveerd…PER PDF (en niet eens Lees verder…
Het is weer zo ver, ik ben in mijn kuif gepikt. Zoals de gemiddelde lezer vast weet ben ik wars van hautain en arrogant gedrag dat word ontleent aan onbenul. En wat een fraai stukje werk heb ik nu aan de fiets.
Mijn kinderen zijn into Rugby en ik moet zeggen dat Pa en ook Ma behoorlijk gecharmeerd zijn van deze sport en dan vooral de sfeer van openheid, eerlijkheid en respect eromheen. Respect voor je tegenstander, voor je club en team, eigenlijk voor iedereen. Jammer genoeg blijkt dat ook bij deze sport er een bond is en waar een bond is zijn er bobo’s. Ik had al begrepen van diverse mensen dat het amateurisme bij de bond stuitend was en dat als gevolg van wanprestatie de bond alleen nog maar onder de KNVB mocht resideren, maar dat het bobo gehalte zich in een dergelijke organisatie van een zo kleine sport in Nederland als een kanker kan voortwoekeren is mij een doorn in het oog.
Gisteren was het weer zover. Geheel tegen pappa’s wens is mijn eerstgeboren zoon gaan meedoen aan het Cruijff Court schoolvoetbal toernooi. Zelfs in de finale aangeland. Wat een drama… dat impliceert namelijk dat je als vader verplicht in de regen moet staan langs de lijn, lees het hek, van zo’n Cruijff court. En moet kijken hoe de kleine heren met hun kromme pootjes hun interpretatie van voetbal ten uitvoer brengen. Anyway, onder de “bezielende” leiding van een amateur met duitse neigingen (we weten allemaal dat je een duitser NOOIT een fluit moet geven) werd er na veel vijven en zessen (de originele tegenstander had vertraging) begonnen.
Tja, wat is nou vriendschap… kan je wel weer dat blauwe tegeltje van Toon Hermans erbij halen, maar dat is nou net niet wat ik bedoel in dit verband. Wij zijn een gezin met een zogenaamd “open” huishouden. Dat impliceert dat een ieder die zich enigszins gedraagt van harte welkom is om op de bank te ploffen, mee te nassen of anderszins deel te nemen aan het gezellig samenzijn.
Zo beste lezers en lezerinnetjes, het word tijd dat ik mij eens op een serieus onderwerp ga storten. Nu weet de gemiddelde lezer van mijn blog dat ik dan meestal grof en vooral ongenuanceerd met hagel ga schieten, maar deze keer is het stukje wat meer bedachtzaam.
Tijdje geleden alweer dat ik iets op het www heb gegooid. Vooral om dat ik druk was met allerlei zaken zoals de interne verhuizing van een grote master bedroom naar het kleine kamertje, zodat spruit nr. 2 nu ook, onder het mom van verjaardagscadeau een respectabele speelruimte tot zijn beschikking heeft. En, hij verdient het. Want in tegenstelling tot zijn grote broer is hij heel goed in staat om het netjes te houden. Maar ook de rest van zijn verjaardag heeft de gemoederen flink bezig gehouden. Om te beginnen de gemoederen van de jongeheer zelf. Geen land mee te bezeilen, kan niet slapen en klierig stierig vervelend. (meer…)