Noodkreet
Ik las een noodkreet, geschreven uit het hart, van een dappere dame. Dapper, omdat ze het lef heeft uit de anonimiteit te treden. Dapper, omdat ze durft te benoemen wat in haar ogen, en in de ogen van velen met haar, mis is in Nederland. Dapper, omdat zij zichzelf zomaar in een hokje durft te plaatsen (Henk en Ingrid). Hoewel ik het niet eens ben met de oorzaken die die deze Ingrid aanwijst voor de malaise waarin wij, collectief, zijn verzonken ben ik geroerd door haar eerlijke zorg voor het bestaan en haar, als een zwaard van Damocles, boven het hoofd hangende spookbeelden.
De redenen die zij aanwijst zijn erg kort door de bocht. Het waren niet alleen de banken, het was meer een algemeen ingevoerd idee dat we moesten blijven groeien, dat we geld moesten blijven uitgeven aan (on)zinnige zaken en dan het liefst steeds meer geld. En wanneer je geen geld had om uit te geven dan leende je dat geld gewoon, voor een auto, voor een huis, eigenlijk voor zo’n beetje alles. Het was een nieuwe, snelle, cultuur, die eigenlijk al lag ingebed in het kapitalisme dat wij allen voorstaan. Het “ik” gevoel dat steeds verder oprukte, de jaloezie op mensen die het “beter” hebben en het leven voor de buitenwereld. We zijn druk met het bijeenschrapen van zoveel mogelijk geld, geld dat overigens in het huidige monetaire systeem geen enkele andere waarde heeft dan de waarde die wij het zelf toedichten.
