Afgelopen vrijdag (red. 25-6-2021) was het zover. de ALV van Rugby Club Hilversum. Voor mij een heel bijzondere ALV, want ondanks dat ik al jaren rondloop op de club en actief was in diverse commissies tekende deze datum het einde van mijn lidmaatschap. Een lidmaatschap dat ik speciaal aangegaan was om in het bestuur te kunnen zitten, waar de positie van secretaris vacant was en er echt geen andere kandidaten dan onzalige ikke te vinden waren.
In de loop der jaren ben ik op de club teammanager, webmaster, redacteur van “Die Bosbok”, voorzitter van de PR commissie, lid van de sponsorcommissie en uiteindelijk ook nog lid van het bestuur. Dat laatste ad interim want dan is het minder erg dat ik mijn eigen regel overtreed en toch weer lid ben geworden van een bestuur.
Ik ben niet goed in politiek. Of beter gezegd, ik wil niet goed in politiek zijn. Dat breekt me vaak op, net als mijn sterk geventileerde meningen en mijn ongeduld met mensen die pretenderen iets voor de club te willen doen, maar uiteindelijk toch op de een of andere wijze proberen daarvan te profiteren of zichzelf proberen te profileren aan de hand van hun “functie”.
Ik ben het type "Niet lullen, maar poetsen". Een doener. Een pionier
Dat werkt voor mij prima, maar veel mensen (met name de voorgenoemde categorie van betweters die niks kunnen/doen) kunnen dat niet zetten. Nu zijn dat soort mensen sowieso niet mijn favorieten, ze liften mee op de successen van anderen en laten die ook gelijk weer vallen als ze elders het gras groener vermoeden, maar juist onder de vrijwilligers op verenigingen heb je veel van dat soort types. Mijn aanwezigheid op de club werd dan ook door sommigen gewaardeerd en door anderen niet zo.
Laat ik het zo stellen dat ik weinig geduld had met die anderen, en die voelden dat dan ook wel aan. Doe iets nuttigs of sodemieter op want je verspild mijn vakmanschap, mijn kennis en mijn kostbare tijd. Ik doe mijn ding niet voor jouw eer en glorie, maar voor de club en mijn idee van waar die club heen kan gaan in de toekomst.
Ik heb gemerkt dat ik me steeds meer ging ergeren aan die anderen. Vaak vielen ze vanzelf door de mand, maar het koste mij teveel energie de laatste periode. Vandaar dat ik heb besloten dat ik wel klaar was. Een opluchting voor mijzelf (en voor die anderen).
