Dat is ongeveer wel zoals ik me vandaag voel. Alle energie is gaan zitten in het afgelopen weekend en de aanloop daarnaar toe. Zoals iedereen wel kan vermoeden handelt het zich hier om de viering van het Sinterklaasfeest. Maar dat is niet het enige euvel. In verband met een stukje uitzonderlijke planning is 9 jaar geleden ook mijn oudste zoon ter wereld gekomen met slechts 2 dagen tussen de Sint en zijn verjaardag.
Nu is het een bijzonder kind, die je een uitgebreide viering van zijn heugelijke stichting van harte gunt, al was het alleen maar om te genieten van de wolfachtige grijns bij het beslag leggen op weer een stukje waardepapier. En gelukkig zijn er ruimschoots personen te vinden die dezelfde mening zijn toegedaan over die grijns. Tantes, Ooms, Opa’s en Oma’s, vrienden en kennissen… ze staan in de rij om mee te vieren dat het jong alweer 9 jaar bijzonder is. En al dat volk dat komt genieten van mijn moois gun je natuurlijk wel wat te snaaien, alwaar het gelazer begint.
Zoals velen in dit kikkerland ben ik amateur kok (hoewel ik de term kok hier bijzonder los gebruik), maar dat impliceert wel dat ik geneigd ben redelijke hoeveelheden beproefde recepten te bereiden ter vermaak en voeding van de aanwezige gasten. Het evidente franse kaasje op een plank volstaat in mijn ogen niet om de feestgangers te fêteren. Daarom alle remmen maar los gegooid en buiten de “normale” (want wat zullen we voor cadeau geven?) feeststress nog maar wat kookproblematiek toegevoegd.
Dit jaar is er gekozen voor wat hartige hapjes (halve eieren in semi indonische saus, gejat uit het marine kookboek) voor erwtensoep (2 grote pannen vol) en een chinees achtige tomatensoep. Nodeloos om te zeggen dat de lepel rechtop blijft staan in de soepen, want voedzaam moet het wezen. Al met al ben je er dan wel even mee bezig, inkopen doen vanaf donderdag en het daadwerkelijke koken vanaf vrijdag.
Had ik trouwens al gemeld dat ik ook, in al mijn wijsheid, nog had besloten om het schilderwerk in de woonkamer nog even aan te pakken? Een klus waar ik al een jaar (of wat) tegen aan aan het hikken was? Nee, niet slim om dat vlak voor een afgeladen week te gaan doen maar och… het zit in de kop en niet in de kont …….
Maar het allerergste van deze hele periode is iets dat eenieder die beschikt over kinderen wel kent. De hyperdrive van het grut. Ze zijn niet meer te hanteren, er zijn geen remmen meer te bekennen en onder invloed van de hebzucht en stress over de aankomende feesten, snaai en geschenken zijn ook de oren verdwenen. Als ouder vecht je in zo’n week dus tegen de bierkaai en kan je beter besluiten de prozac in grootverpakking te nuttigen dan te proberen nog enige orde te scheppen in het gezinsleven.
Vandaar dat ik vol goede moed de kerstdagen tegemoet zie.
