Eenieder die mij een beetje kent weet dat ik, door schade en schande wijs geworden, een pesthekel heb aan ziekenhuizen. Maar, helaas, soms ontkom je er niet aan. Op (werk)vakantie in het prachtige Saint Saveur de huppelepup kreeg ik toch wel veel, heel veel last van een ei groot abces in mijn lies. En dan mot je wat…..
In den vreemde, want ondanks alle ervaring blijft het anders in Frankrijk, op een zondag een dokter vinden is niet zo makkelijk. Dus, op naar de (dependance van het grote ziekenhuis in Avrange) eerste hulp in Granville. En daar begint het gelazer. Want buiten een paar obligate zinnen en woordjes spreek ik geen meter Frans. Gelukkig is daar mijn geliefde talenwonder die in vloeiend Frans mijn klachten weet uit te leggen. De dienstdoende dokus, want of het een arts was betwijfel ik, begint over een operatie, en over een narcose. Hij gaat even bellen met het ziekenhuis, want zelf durft hij geen lancet ter hand te nemen om de bult even door te prikken. Enfin, we moeten door naar Avrange. Ene dr. Brinza zal contact met ons opnemen om een tijd door te geven waarop we verwacht worden.
Het telefoontje komt inderdaad. Of we nu naar het ziekenhuis willen komen. Dus hop, in de voiture en op naar Avrange (en niet zoals het navigatiesysteem zegt, maar via de snelwegen want dat vind Nieke sneller). Eenmaal aangekomen is het toch nog wel even zoeken naar de ingang. Gelukkig kan je via de eerste hulp ook naar binnen, vast niet de aangewezen methode, maar het werkt. Eenmaal aangekomen op een afdeling (13:00u) worden we allervriendelijkst welkom geheten door een verpleegster “You are welcome” en in een kamer gedumpt. Letterlijk, want er komt geen mens. Ook geen dokter. Nieke gaat, op aandringen van de werelds meest ongeduldige patient, toch na een uurtje maar eens op onderzoek uit. Nee, de dokter was aan het opereren. Ja, hij kwam zo snel als hij klaar was.
De enigste actie die we, na 2 uur meemaken is dat mijn bloeddruk wordt gemeten (sky high natuurlijk). Nog maar eens geinformeerd waar de dokter blijft. Buiten excuses geen enkel bericht over de verwachte aankomst van deze arts. Omdat we ook nog 2 jongens hebben die thuis op bericht wachten gaat Nieke retour naar het Manoir om ze te voederen en enigzins gerust te stellen.
Langzaam begint mijn bloeddruk verder op te lopen en zie ik in gedachten die Fransoos uitgebreid aan een diner zitten, terwijl ik nuchter moet blijven. Want de uren verstrijken zonder dat er een arts verschijnt. De duisternis begint in te vallen en nu blijkt dat er in mijn kamer zelfs geen verlichting is, behalve op het toilet (maar daar ontbreekt weer een wc bril). Ik heb er genoeg van. Na een laatste poging om via de verpleging “You are welcome” te vragen waar die lul blijft storm ik ziedend van woede om 20:00u het deprimerendste meest ongeintresseerde ziekenhuis waar ik ooit te gast ben geweest uit.
Zes uur! Zes uur in een ziekenhuis, zonder iets te eten, zonder iets te drinken en zonder iets te roken. Voor een klusje van 10 minuten. Want, beetje kouspray, (diepe) prik met een scalpel, even laten uitdruipen, gaasje en pleisters en ik was klaar geweest.
Rare jongens, die Fransosen…..
