Landgenoten…. Ik heb droevig nieuws. Ons koninkrijk is stuk. De deling tussen arm, hoewel relatief, en rijk tekent zich steeds scherper af. De solidariteit waarmee wij na de tweede wereldoorlog ons Nederland weer hebben opgebouwd is in rap tempo vervangen door het credo:”ikke, ikke en de rest ken stikke”. En dat komt onze samenleving niet ten goede.
Heden ten dage is het normaal dat je de buren niet kent en een xenofobische inslag ten toon spreid. We vertrouwen niemand meer, of dat nu in de politiek, ons bestuur, in de gezondheidszorg of het bancaire wezen is omdat we er vanuit gaan dat ook dit graaiers zullen blijken. Deze wantrouw komt niet voort uit feiten, hoewel er een bepaalde groep is die zichzelf schandalig heeft verrijkt, maar uit angst. Angst voor de mogelijke verslechtering van de eigen omstandigheden.
Juist met de verkiezingen voor het Europese parlement vlak achter ons blijkt maar weer eens hoever wij zijn afgegleden van onze voorgestelde gemeenschap. Diegene die de politieke klappen hebben gehad struikelen over elkaar heen om te roepen dat deze uitslag vooral geen afspiegeling mag zijn voor de staat van de Nederlandse democratie. Alsof wij dat nog willen geloven. Alsof we juist hun nog willen geloven. Een groter bewijs van angst voor slechtere omstandigheden is haast niet voorstelbaar. De angst om falen toe te geven, en daarmee gezichtsverlies te leiden springt ons tegemoet wanneer men de verklaringen die tot ons komen aandachtig analyseert. Van links naar rechts, allen dringen om een zondebok aan te wijzen en de uitslag onder de mantel der liefde te verdoezelen.
Maar, ook de winnaars, die zich parmantig op de borst slaan en al roepen om nieuwe verkiezingen voor de 2e kamer draaien zichzelf een rad voor ogen. Juist omdat ze geloven dat zij de winnaars zijn en niet een toevallige exponent van proteststemmen. Want juist in het Europese circus kan je met 4 of 5 zetels niks beginnen en vooral geen schade aanrichten. Hoogstens kan je de gesettelde gang van zaken wat opschudden. Dus, de pyrrusoverwinning is precies dat wat het lijkt te zijn, een protest van de, bange, kiezer.
Maar, waarheen nu gekeerd, wat te doen om een stabiele samenleving te kunnen voeren waarin iedereen kan leven met waardigheid en geluk? Onze grenzen dichtgooien is geen optie, we zijn niet zelfbedruipend en kunnen niet zonder onze buren. De immigratie verbieden zal ons uiteindelijk alleen maar ellende brengen want we hebben vers bloed en de nieuwe inzichten nodig die een andere blik ons kan brengen. Ook is het zo dat vanuit een humanitair oogpunt dit al niet kunnen doen. Want stelt u zich eens voor dat u en uw kinderen in Darfour zouden wonen….
De oplossing begint bij een minder bekend standpunt van de SP. Namelijk de stellingen uit het “heel de mens” : waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit. Ik kan het alleen wat sneller en duidelijker neerzetten dan dat zij (de SP) dat doet: Wat u niet wilt dat u geschied, doe dat ook een ander niet.
Daarnaast is het tijd dat we de macht die we als burgers uit handen hebben gegeven weer terugnemen. Want, niet zij maar wij allen zijn Nederland. Van hoog tot laag, van arm naar rijk, van autochtoon tot willekeurige toon. Samenleven doe je niet alleen (weer een mooi kreet van de SP).
Concreet houd dat in:
- dat we de regelgeving en wetten moeten vereenvoudigen, danwel gewoon overnieuw moeten beginnen met als uitgangspunt de befaamde 3 waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit. Dat lost direct de problematiek met overheidsuitgaven op, want hoeveel ambtenaren hebben we dan nog nodig?
- dat we de nutsbedrijven die we o zo snel hebben verkocht voor een fractie van de waarde dienen te nationaliseren, de NS en de bus bedrijven gewoon terug te nemen zodat deze weer gewoon weer door ons gecontroleerd kunnen worden.
- Dat we politieke carrières onmogelijk maken. In de politiek mag je voortaan maximaal 2 termijnen dienen tegen een modaal salaris. Dit geld trouwens voor alle openbare functies
- Geen subsidie. Nergens meer voor. Als mensen niet willen betalen voor wat je hebt te bieden dan heb je pech en ga je wat anders doen.
- Een pensioenfonds, van de staat. Waaruit iedereen een modaal pensioen ontvangt.
- Goede en vooral eerlijke, onpartijdige rechtspraak. Rechters mogen daarom ook nooit een bijbaan (bezoldigd danwel onbezoldigd) hebben
- Ziekenfonds terug
en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Voorop staat dat er in de samenleving niemand meer buiten de boot valt, of zoals nu zovaak gebeurt tussen wal en schip terecht komt. Zodat niemand meer bang hoeft te zijn.
