We zijn dus verhuisd. Geëmigreerd zelfs. Naar het wonderschone België, net naast het altijd hectische Nederland. Een prachtig stuk land gekocht, met een oud – maar liefelijk – huisje erop. Dat huisje behoeft liefde, maar dat hebben we genoeg. Het dorpje maakt onderdeel uit van een grotere gemeente (en er zijn plannen om nog groter te gaan fuseren). Een dorpje dat zo zijn eigen dynamiek heeft, en zijn eigen notabelen. Een gemeenschap waar ons-kent-ons nog een belangrijke rol speelt.
België – Nederland. Het zou een werelddeel kunnen schelen. We zijn het huis (hoognodig) aan het opknappen. En dan komen de verschillen wel bovendrijven. Afspraken met werklui, of zelfs aannemers gebeuren hier op basis van “Oh, ik kom van de week even aan”. En dat betekend – meestal – dat ze inderdaad langs gaan komen. De andere variant is dat ze over twee weken wel even bellen. Dan komen ze dus niet. Of ze zijn een keer geweest, en hebben een andere (beter betalende) klus binnengeharkt. Of ze zijn beledigd omdat je hun zwager van het erf hebt gegooid (die kwam niet meer opdagen, en belde na een week met allerlei zwets om een nieuwe afspraak te maken – dat hoefde dus niet meer).
Over het algemeen zijn het harde werkers die Belgen, en recht door zee. Ze kijken de kat even uit de boom, maar als ze hebben besloten dat je wel te pruimen bent is er prima mee te werken. Belangrijk is wel de introductie. We zijn in de gelukkige omstandigheid dat we een van de personen in het dorp kennen die een gouden netwerk heeft. En dat scheelt alles. Hij kent mensen, en via hem druppelen die hier ook binnen. En die mensen nemen weer hun eigen mensen en kennissen mee. Bedrijven of mensen die zonder connectie met het netwerk binnenkomen vallen in de praktijk tegen. Bijvoorbeeld een boomchirurg die dacht dat ik gek was en over heel veel geld beschikte. Needless to say dat die geen 1800 euro op een dag kon gaan beuren om 3 gevaarlijke bomen en een zware tak te verwijderen. Via het netwerk zijn de bomen verwerkt tot een paar kuub gekliefd stookhout, wat een fractie heeft gekost van de 1800 euro die de bomentovenaar wilde vangen.
Een ander dingetje is de communicatie. En dan met name met de bedrijven en officiële instanties. In België zijn ze nogal gek op handtekeningen en parafen. Waar ik in Nederland kan volstaan met een e-mail (dank voor uw mooie aanbieding, hierbij de opdracht conform de door u verstrekte offerte) wil men in België een getekende opdrachtbevestiging (op papier, met kroontjespen). En de offerte ook graag op elke pagina geparafeerd. Het bedrijf dat hier de kozijnen heeft geleverd is zo’n mooi voorbeeld. Nadat het hele voorgaande proces was gedaan (lamme hand van het tekenen, zowel ik als Nieke op letterlijk elke snipper papier, inclusief de folder) kwam een van hun medewerkers de definitieve opmetingen doen. Een vakman, kan niks anders zeggen. Met laser en met meetlint – en op sommige plekken met een schuifmaat denk ik – ging hij te werk. Nadat hij ruim een halve dag heeft gemeten is hij vertrokken.
Vervolgens kwam het bedrijf met een schandalige meerprijs voor een kleine aanpassing). De onderhandelingen werden gevoerd door een juffrouw die van geen wijken wist. Op een offerte van 18K wilde ze 200 euro’s berekenen voor een ventilatie sleuf in een kozijn van 80 cm. Nog eens 200 euro voor een kruisverdeling op een raam (gewoon geplakt he…). Na de onderhandelingen heb ik gekozen om het ventilatie deel maar te laten zitten. De kruisverdeling moest ik wel accepteren, want anders zou het er wel heel raar uitzien aan de buitenkant van ons huis. Enfin, deelfactuur 1 ontvangen (9000 + euries) en betaald. Maar wat denk je? of ik nog even alles opnieuw wilde paraferen en tekenen. ANDERS ZOU DE LEVERING IN GEVAAR KOMEN. Stoom uit mijn oren dus. Klakkeloos geld incasseren en vervolgens jouw stomme regeltjes afdwingen want anders…..
Ik bedoel dus maar te zeggen dat er hier op communicatie gebied nog een hele oorlog te winnen is. Dat bedrijf is de vervolgorders (nog minimaal een 10K) gewoon kwijt bij mij. Ik ga wel naar een bedrijf waar ze wel prettig zaken doen, waar ze erop vertrouwen dat wanneer ik geld heb overgemaakt naar ze ik echt wel de producten wil hebben.
Er zijn nog wel een paar voorbeelden – vergunningen is ook zo’n ding hier – maar dat bewaar ik tot de volgende keer. Al met al is ons avontuur soms wat woester dan op andere dagen, wanneer het lekker voortkabbelt. Als afsluiter nog wat beelden van de omgeving, heb je niet voor niets dit hele stuk tekst gelezen.
