Ja, het is weer een gruwelijk lange tijd geleden dat je hier een nieuw stukje hebt gevonden. Niet omdat er niets te melden was, maar “ik heb er de kracht niet voor” zoals vriend GJ dat zo mooi omschreef. Natuurlijk is er veel, heel veel gebeurd maar laat ik me maar eens tot de belangrijke zaken beperken.
Het UWV. Een leuke instantie die als sociaal vangnet moet fungeren. Lees wel, moet. Want je bent toch mooi de sjaak als je van dat armzalige beetje geld je hypotheek en andere lasten hoort te betalen. Er blijft dan namelijk behoorlijk wat maand over aan het einde van die centjes. Ja, ik weet dat er mensen zijn die “misbruik” maken van dat vangnet, maar jammer blijft het dat de goede onder de kwade moeten lijden. Gelukkig is de situatie na 93 sollicitatiebrieven ten goede gekeerd waarmee maar weer eens bewezen is dat kwaliteit en volharding geen loze kreten zijn.
Sollicitatie. Ik snap ze niet hoor, de werkgevers van Nederland. Het zijn geen ondernemers meer, het zijn boekhouders geworden. Ooh, de sollicitant zou wel eens beter kunnen zijn dan ik… een bedreiging. U bent te enthousiast, u komt te sterk over en nog meer van die kul redenen. Als iemand solliciteert op een management positie is het toch logisch dat je geen watje tegenover je krijgt (tenminste, dat hoop ik wel). Management betekent het aansturen van een groep werknemers, en daar heb je geen geitewollensokken voor nodig (ook geen paarse broek, trouwens). Maar gelukkig zijn er uitzonderingen die nog wel talent weten te onderscheiden, kijken naar wat het bedrijf nodig hebben en zelfs blij zijn als de mensen die zij hebben aangenomen beter presteren dan verwacht. Het oude credo “slechte managers kiezen slecht personeel en goede managers hun opvolger” is nog steeds van kracht.
Scholen. Wat een drama! Het is verschrikkelijk hoe je als ouder bent overgeleverd aan de grillen van het onderwijs. Het basisonderwijs bedoel ik dan. Meisjes die net van de PABO zijn gerold denken de wijsheid in pacht te hebben, en confronteren je gewoon met hun onkunde gebracht als het heilige woord. En ondertussen dreigt je kind tussen de scheuren van het systeem door te vallen. Nu is het zo dat het plaatsje waar ik woon de meeste zwakke en zeer zwakke scholen heeft van heel Nederland, maar dat is geen aanleiding om de hele zooi eens goed op de schop te nemen en de vuiligheid en baantjesjagers te verwijderen. Hoe is het toch mogelijk. Omhoog gevallen trutten, die als leerkracht volledig zijn mislukt en door zowel collega’s als ouders uitgekotst zijn worden “locatieleider”, wat een andere term is voor adjunct. Toevallig de vrouw van de voorzitter van het bestuur? Nou, geloof me daar is niets toevallig aan. Dat is gewoon PvdA! (zoals de ervaren surfer weet staat PvdA voor achterkamertjes, baantjesjagers en zakkenvullers).
Armoede. Is er dan helemaal niemand meer die het snapt? We geven van ons geld zomaar 20 miljard aan banken die zichzelf door hun graaierij en zelfoverschatting volledig naar de grens van faillissement hebben gebracht. We geven de EU zomaar een nog groter bedrag om een aantal aangesloten landen te redden (die pensioenen betalen aan de overledenen en zo nog wat rare dingen). En ondertussen worden de rijen bij de voedselbank alsmaar langer. In een land als Nederland zijn er dus mensen die geen eten hebben. Gezinnen met kinderen. Dat is niet alleen triest, dat is schandalig! Nog even en je moet weer verplicht naar de kerk omdat je anders geen brood krijgt van de armenbedeling. (Een zin en een woord uit de oude doos, verteld door mijn Vader over Opa die na de hele week zichzelf de pestpokke gewerkt te hebben voor een boer op zondag liever bij zijn kinderen wilde blijven dan in een kouwe kerk te MOETEN zingen in het kerkkoor. Gevolg was wel dat de boer hem uit zijn armzalige werkhuisje pleurde en de kerk Oma geen stukje brood meer gaf.)
En dan hebben we een minister-president die rustig durft te zeggen dat er in Nederland geen armoede meer is. Ga eens een weekje mee met de mensen van het leger, niet die vette verwende klaagzangers met een overschot aan generaals, maar met het Leger des Heils (een van de weinige organisaties die nog wel de vinger op de pols van onze samenleving hebben, ondanks dat ze overal de kracht van een opperwezen in denken te herkennen). Of ga eens een weekje werken (dat is iets anders dan ouwehoeren over zaken die we toch niet belangrijk vinden) bij de voedselbank. Verplichte kost eigenlijk voor elke polifreak.
Misschien dat ik de bovenstaande stukjes binnenkort eens ga uitdiepen. Het gaat weer beter en de lust om te schrijven komt weer bovendrijven. Laat maar weten wat jullie willen lezen.
