Jullie weten dat ik me vrij vaak over de sociale media beweeg. Met name Twitter is bij mij favoriet, al was het maar om de enorme tegenstellingen tussen de tweeps (Twitter beoefenaars). Maar ook de nieuwswaarde van Twitter is behoorlijk en je kan makkelijk onderwerpen selecteren die je de moeite waard vind.
Een van de zaken die ik enigszins probeer te volgen is de nationale politie. Niet de managers, want die lullo’s hebben nog nooit een poot in de klei gehad. Die weten absoluut niets van dienstbaarheid en waakzaam zijn ze alleen over de hoogte van hun wedde, onkostenvergoeding en 15e maand.
Ik heb dat wel geprobeerd hoor, met o.a. Akerboom, de baas der bazen, maar die kan er niet zo goed tegen als ik kritisch ben over hem, of zijn gedrocht de nationale politie. Jammer, maar tekenend voor de arrogantie van zo’n beroepsbestuurder.
Nee, ik volg graag agenten. Echte mensen, die dagelijks de rotste klussen voor ons opknappen. De mannen en vrouwen die als eerste een kamer betreden waar een zelfmoord heeft plaatsgevonden, die zwaargewonden als eerste reanimeren en die bij noodlottig overlijden door een ongeval de nabestaanden te woord moeten staan en proberen de klap enigszins te verzachten. Die gasten volg ik dus (niet allemaal hoor, maar wel een paar interessante).
Soms, heel soms, las ik dan iets over PTSS. Dat trok mijn aandacht, ook al omdat mijn beste vriend, een diender, ook is getroffen door deze sloper.
Mijn eerste kennismaking met PTSS was, weliswaar op afstand, binnen de familie. Mijn oom, een rechercheur (van toendertijd zware delicten) werd opgeroepen naar het Olympisch stadion in Amsterdam. Eenmaal te plaatse trof hij daar het stoffelijk overschot van een jonge blonde vrouw aan. Met dezelfde haardracht als zijn dochter. Het resulteerde in een fles jenever en een kratje bier die hij per dag consumeerde terwijl er wel van hem verwacht werd normaal te functioneren. Alles om de beelden weg te krijgen.
Dit was in een tijd dat PTSS nog niet bestond…..
De mannen en vrouwen in het blauw worden door ons in het vuur gestuurd. Wij verwachten van hun dat ze de klussen doen die wij als burgers niet aankunnen. Ik heb het nu niet over het schrijven van bekeuringen voor het wildplassen ofzo, maar over de serieuze meldingen. Wat ik mij niet realiseerde, en waarschijnlijk velen met mij, is de wissel die de werkzaamheden trekt op deze mensen. Van het rustig drinken van een kop koffie (of thee) tot ineens midden in een heftig ongeval. Van het wandelen (surveilleren) door het winkelgebied tot aangevallen worden door een winkeldief die tript onder invloed van weet ik veel. En deze voorbeelden zijn dan nog de rustigere zaken, die wel druppelen in een geest maar niet zo’n zware wissel trekken.
Wat mij in het PTSS traject behoorlijk opvalt is de onmacht van de organisatie Politie om verder te kijken dan hun neus lang is. Om er op een fatsoenlijke, humane manier mee om te gaan. Standaard is de procedure volgen die door het UWV is voorgeschreven bij langdurige ziekte. Standaard is het ontkennen dat er zoiets bestaat als PTSS. Standaard is het aandringen op re-integratie trajecten. Standaard is, helaas, ontslag. Alles om de “moeilijke” gevallen maar van het bordje weg te krijgen.
Met de standaard re-integratie bewijzen ze de mensen die getroffen worden door PTSS geen dienst. Die standaard re-integratie is op zijn best al een lachertje en in het geval van iemand met PTSS een ware martelgang. Het geluid van een sirene kan al een trigger zijn, dus wat denk je dat er gebeurd met iemand die zinloos werk (uit de praktijk: verhuizen, dossiers ordenen, etc.) moet doen wat ver van zijn of haar competentie verwijderd ligt en dat dan in een politie omgeving.
Ik wijt dat soort gedrag aan de management ziekte; boekhouders in de top. Het zijn onkundige managers die zich vastklampen aan wettelijke en organisatie regels. Figuren die te star zijn, en zelf te weinig mee hebben gemaakt, om enige empathie te hebben. De figuren waarvoor agenten niet meer zijn dan eenheden waar ze mee schuiven op een rooster en in hun budget.Ik wijt dat soort gedrag aan de management ziekte; boekhouders in de top. Het zijn onkundige managers die zich vastklampen aan wettelijke en organisatie regels. Figuren die te star zijn, en zelf te weinig mee hebben gemaakt, om enige empathie te hebben. De figuren waarvoor agenten niet meer zijn dan eenheden waar ze mee schuiven op een rooster en in hun budget.
PTSS is een erkende, serieuze, beroepsziekte die veroorzaakt wordt door taken die wij als maatschappij opdragen aan mensen. Taken die we zelf niet kunnen of willen uitvoeren. Wanneer we weten dat het risico bestaat dat wij die mensen daardoor blijvend beschadigen moeten we ook zorgen dat we de kans hierop verminderen en, wanneer het toch gebeurd, op een betere en nettere manier met hun omgaan. Het is hoog tijd dat de managers van de politie hierin grote stappen gaan zetten, want zoals ze nu omgaan met PTSS en hun mensen is beneden alle peil.
