Alweer een proefrit? Ja. Hoezo dat dan? Nou, de heren bij AutoSiero vonden mijn vorige stukje leuk geschreven. Of ik niet wat meer wilde schrijven. Al append (wat een raar werkwoord) met Frank kwamen we uit op een leuk idee. AutoSiero leent mij een van hun occasions om een proefrit in te maken en ik schrijf daar een stukje over. Verwacht hier nou niet een compleet Top Gear achtig verslag, met kubieke deciliters en bandenbreedte want daar heb ik geen verstand van. Waar ik wel verstand van heb is of zo’n auto representatief en praktisch is. Is het een mobiel waar je mee uit de voeten kan, zal ik maar zeggen.
Vanochtend ben ik dus in mijn auto gestapt en naar Kraggenburg gereden, wat zeker geen straf was gezien de ontluikende lente. Ideaal weer voor een ritje, en dus ook een proefrit. Na aankomst door Marcel voorzien van een bakje heerlijke koffie (hij schrok wel een beetje… “Er is toch niets mis met de Audi?”) ben ik eens op mijn gemak over het terrein gelopen. Wat een prachtige wagens hebben ze daar staan, dikke Mercedessen AMG, BMW’s, Volvo’s en natuurlijk Audi’s. En toch viel mijn oog op een wat eenvoudigere auto. Nou, eenvoudig… alles wat je in een auto zoekt zit er wel compleet in. Maar hij viel op tussen al die andere glimmende auto’s. Een prachtige Pearl Grey (kan ook Stonehenge Gray zijn, weet ik veel wat die marketingboys nou weer voor naampjes verzinnen) VW Passat. Automaatje, dus niet zo vermoeiend roeren in de diesel om vooruit te komen. Mooi interieur ook. zwart leer. En….. (dat deed het ‘m) een panorama dak.
“Oh” zei Frank, “wacht maar even, dan pak ik de sleutel en de platen.” Voor hem is het heel normaal dat je tussen mooie auto’s loopt. Wie appelen vaart, die appelen eet zal ik maar zeggen. Eenmaal in de auto plaats genomen in de stoel viel het gelijk op dat het een heel complete auto is. Alles wat je maar wilt hebben qua elektronica zit er in. Navigatie, achteruitrijcamera, PDC, de duivel en z’n ouwe moer zal ik maar zeggen.
De stoel omarmt je echt en is elektrisch helemaal in te stellen naar mijn dikke zitvlak. Na wat gegoochel met de sleutel (weet ik veel hoe zo’n start-stop ding werkt, staat gelukkig gewoon in je middendisplay vermeld dus het lukte uiteindelijk) kwam de diesel tot leven. Nadat Frank uitgelachen was zwaaide hij nog even en riep “tot straks hé” (hij dacht vast dat ik niet terug kwam).
En weet je, ik kan niets anders ervan maken. Wat een solide wagen! Je voelt dat hij je van dienst wil zijn. Soepel schakelt de automaat op, zonder schokken of rare sprongen. Na wat gepiel (knopje drukken) krijg ik de kaart van de navigatie te zien terwijl QMusic foute muziek speelt. Het werkt allemaal redelijk eenvoudig, maar je moet het net even weten te vinden. En ach, wat rijdt het ding probleemloos. Ik zoef over de weg naar Ens (netjes 80 op de cruisecontrol) en neem zonder problemen de drempels in Ens. Na de rotonde toch even kijken of er nog een kickdown in zit. Nou, die werkt prima. vloeiend de autoweg op naar het keerpunt om aldaar even foto’s te nemen (zie hieronder). Eenmaal weer op de autoweg toch maar eens dat dak opendoen. Het is tenslotte lekker weer. Nou, dat kan je beter uitzoeken als je nog stilstaat. In mijn tijd zat er gewoon een schakelaar. Open, dicht en iets korter vasthouden voor halverwege. Uiteindelijk blijkt het een draaiknop te zijn waarmee je het dak in verschillende standen kan manoeuvreren. Je moet er maar opkomen.
Weet je, voor dat geld is het een complete auto. Prima geschikt voor de familie (had ik het al gehad over de ruimte in dat ding, nee hé), maar ook voor een zzp’er die regelmatig spullen mee moet nemen en toch representatief voor de dag wil komen. Ook eventuele klanten kan je prima kwijt op de achterbank op weg naar een corpulerende zakenlunch. Al met al een aanrader die niet direct opvalt tussen al het geweld bij AutoSiero maar die zeker de moeite waard is om eens naar te gaan kijken.
Frank, Roy en de rest van het team staan klaar om je voorzien van een heerlijke bak koffie.
