Dat had je niet gedacht he… dat je dat ooit nog eens zou lezen, maar ik betrap me erop dat ik toch wel moet toegeven dat je het had… GELIJK.
Voordat je nu jezelf bescheiden op je borstkast gaat trommelen…….. Nu zijn er natuurlijk heel veel zaken waarin je gelijk had, maar ter voorkoming van ego vorming en allerlei nieuwe ouderlijke aanwijzingen gaan we daar maar niet op in, en er zijn natuurlijk ook heel veel vlakken waarin je geen gelijk hebt hoor (pfffft)
Maar je had gelijk over de muziek industrie, die door commercie gedreven en de wil om heel veel poen naar binnen te harken kinderen exploiteert, en soms de wat oudere kinderen zoals die knakker die die door de Mol geverzonnen show heeft gewonnen (volgens de bronnen zit die trouwens voor de rest van z’n leven geketend aan die multimiljardair.). Toen ik de eerste keer de auditie van deze popmuzikant hoorde was ik onder de indruk, maar het gekwezel dat in de finale tot mijn sierlijke oorschelpen doordrong leek daar niet meer op, het plezier, het rauwe, alles wat de stem uniek maakte is er in de tussenliggende uitzendingen door beroeps eikels vanaf geschaafd. Jammer, heel jammer. Hetzelfde is trouwens voor de anderen die aan de show deelnamen te merken, behalve dan die zus van de liedjeskrabbelaar maar die was al verpest. Ik merk gewoon dat het allemaal zo gelikt is geworden, het echte is er al uit geslagen. Het doet me denken aan de eenheidsworst die in mijn tijd door Stock, Aitkin en Waterman werd gemaakt, je weet wel, Jason Donovan en de heel vroege Kylie Minogue (nee, dat weet je niet meer he, dat heb je zorgvuldig weggestopt in de krochten van je herinnering). De zoetsappigheid, gericht op de pubers die zich drukker maken of het wel cool is om naar die muziek te luisteren dan over hoe het daadwerkelijk klinkt. En het erge is dat ik me nu pas realiseer dat ik al jaren naar andere muziek luister dan naar de muziek waarvan ik toen dacht dat het cool was.
Nu kijk ik naar mijn eigen spruiten, vastbesloten om ze niks te verbieden (in ieder geval dan op het gebeid van muziekkeuze), hun eigen fouten te laten maken en daarvan te laten leren en betrap me erop dat ik met steeds meer begrip terug kijk naar jouw lijdensweg die onze (ja, want als zelf oud buurvrouwen zich spontaan willen ontooren bij de eerste klanken van Sunday Bloody Sunday moet het wel heel veel gedraaid zijn) muziekkeuze geweest moet zijn. Ik heb zelfs ernstig de neiging om, net als jij toen, de Lady GaGa’s en M&M’s op subtiele, jouw waardige wijze, tot de grond toe af te branden en de Placido’s en anderen waar jij van zei dat die pas konden zingen, te gaan promoten.
Maar dat gaat me weer iets te ver
